Πολιτιστικές εκδηλώσεις στην περιφέρεια Και διηγώντας τες να κλαις

Πέντε Πέντε Δέκα .
Δέκα Δέκα ανεβαίνω….
Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το τραγούδι του καλοκαιριού της Άνω- Κάτω Ραχούλας, αν αποφάσιζε κάποιος να το μετονομάσει σε Πολιτιστικό Καλοκαίρι της Άνω Κάτω Ραχούλας. Ο λόγος φυσικά που επιστρατεύτηκε το μελωδικό χασαποσέρβικο του Εθνικού μας συνθέτη είναι ο Πολιτισμός.
Ω! Καημένη λέξη !
Ω! πόσα πολλά επέρασες,
να καταλήξεις τελικά,
σάλιο σε ασύρματα μικρόφωνα .
Που ‘ναι…
Αγνώστου
Σ’ αυτό το σημείο, διακόπτουμε τον ποιητή, γιατί οι διαπιστώσεις του, όσο και όμορφα να είναι γραμμένες, προκαλούν μελαγχολικούς συνειρμούς και ως γνωστόν, δεν είναι καιρός για τέτοια. Οι καιροί είναι επικίνδυνοι. Τα όρια στενεύουν και λέξεις πλατιές εκπίπτουν τόσο πολύ, ώστε οι έννοιες που πρεσβεύονται απ’ αυτές να μην είναι άμεσα αναγνωρίσιμες. Τι εννοούμε, ας πούμε, όταν λέμε τη λέξη Δημοκρατία; Κάτι πολύ αφηρημένο. Κάτι που γίνεται συγκεκριμένο και άπτεται της πραγματικότητας, μόνο αν κολλήσουμε στο τέλος του κάποιο ποσοστό π.χ Δημοκρατία των 2/3 ή του 1/5 ή του 1/1000 . Ανάλογη είναι η κατάσταση και με τη λέξη πολιτισμός. Η λέξη αυτή αποχτάει διαφορετικό νόημα, ανάλογα με τα χείλια που την προφέρουν.. Για τον σώφρονα πολίτη, για παράδειγμα, πολιτισμός σημαίνει παιδεία και επένδυση για το μέλλον του κόσμου, για τους αγοραίους καλλιτέχνες σημαίνει αρπαχτή και για τους κρατικοδίαιτους παράγοντες , ποσοστά επί των επιχορηγήσεων.
Αιτία όλης αυτής της γκρίνιας, το περίφημο Πολιτιστικό Καλοκαίρι της Άνω-Κάτω Ραχούλας.
Η Άνω όπως και η Κάτω Ραχούλα λοιπόν, υπάγεται στον καποδιστριακό Δήμο Ιερόκλειας. Η Άνω Ραχούλα είναι εξ απανέκαθεν συντηρητική, ενώ η Κάτω ξεφεύγει λίγο, μιας κι απ’ το 70τόσο της έμειναν αμανάτι ένας Πολιτιστικός κι ένας Σύλλογος γυναικών. Αυτά τα άντρα των κουμουνιστών, όπως έλεγαν οι Ανωραχιώτες, έκαναν τη διαφορά και χώριζαν αδέρφια μεταξύ τους.
«Καποδιστριακό» καλοκαίρι, για το νεοσύστατο Δήμο κι ο Δήμαρχος ανακαλύπτει κάτι μυστήρια κονδύλια «για την πολιτιστική αναμόρφωση της υπαίθρου». Έτσι καλεί τους τοποτηρητές για «συνεργασία και ενημέρωση». Ούτε λίγο ούτε πολύ, τους λέει «παίζουν κάτι φράγκα για τον πολιτισμό, κόψτε το λαιμό σας, να τα τσιμπήσουμε». Έτσι οι υπεύθυνοι των «δημοτικών διαμερισμάτων» γυρνάν στα χωριά τους προβληματισμένοι τα μάλα, απ’ αυτά που τους είπε ο δήμαρχος.
Ο μόνος απ’ όλους που δεν προβληματίζεται καθόλου είναι αυτός της Κάτω Ραχούλας, μιας και οτιδήποτε έχει σχέση με τον πολιτισμό το αναθέτει στον πολιτιστικό και ησυχάζει. Φωνάζει λοιπόν τον δάσκαλο και κανα δυο «κουλτουριάρηδες» απ’ τον σύλλογο και τους ανακοινώνει τα νέα. Τους παρακαλεί δε, να μη φέρουν τίποτα μυστήριους και τους πάρουν με τα ζαρζαβατικά, γιατί στο κάτω κάτω αυτός θα φανεί μπροστά. Τις επόμενες μέρες στον σύλλογο, επικρατεί μια κατάσταση πανικού. Τα τριάντα μέλη του, σε συνελεύσεις επί συνελεύσεων, καταθέτουν τις ιδέες τους για την καλύτερη αξιοποίηση του πολιτιστικού πακέτου. Αποφασίζουν το σύνολο των εκδηλώσεων να το ονομάσουν «Πολιτιστικό καλοκαίρι Κάτω Ραχούλας» και με δεδομένο ότι οι εκδηλώσεις θα είναι μουσικές, καταλήγουν να επικοινωνήσουν με κάποιους τραγουδιστές, για να δουν τι τελικά θα κάνουν και πως θα κινηθούν. Κάποιους περίεργους που επέμεναν στην άποψη ότι ο πολιτισμός είναι τεράστια ως έννοια και δε μπορούμε να την εγκλωβίζουμε στις τέχνες, πόσο μάλλον σε μία απ’ αυτές τη μουσική και μάλιστα σε συγκεκριμένα είδη της, τους αποστόμωσαν, λέγοντάς τους πως «αυτά τα αναρχικά να τα πουν εκεί που… περνάν» και να μη φωνάζουν, γιατί εκτός από συναυλίες θα έχουν και…. έκθεση φωτογραφίας. Το κυριότερο δε επιχείρημά τους ήταν : «Μ..λάκες, μη κάνουμε μ..λακίες, γιατί πρώτη φορά μας έδωσαν οι μ..λάκες πέντε φράγκα, μην τα χάσουμε από μ..λακία μας και την άλλη φορά μας γράψουν».
Στην Άνω Ραχούλα, τα πράγματα είναι πολύ απλά. Ελλείψει συλλόγου, ο τοπικός άρχων παίρνει τηλέφωνο σ’ έναν «δικό» του στην Αθήνα, που ξέρει την πιάτσα και τον παρακαλεί, με το αζημίωτο φυσικά, να τον φέρει σε επαφή με κάποιον ατζέντη. Έτσι, πολύ απλά, με δυο τηλεφωνήματα, κανονίζονται τα ποσά και τα ποσοστά των δύο πλευρών, η ημερομηνία της πολιτιστικής λαϊκής βραδιάς κι ούτε μπελάδες ούτε στεναχώριες. Μάλιστα, όταν κάποιος φίλος του, από ένα διαμέρισμα ενός άλλου δήμου, του ζήτησε το know how, ο πρώτος πολίτης της Άνω Ραχούλας του το έδωσε μεν, αλλά –μεταξύ μας - με ένα λογικό ποσό για τις «άκρες».
Εν τω μεταξύ στην Κάτω Ραχούλα ο Σύλλογος, μη έχοντας καταλήξει σ’ ένα πρόγραμμα, έχει κάνει τον ΟΤΕ πλούσιο με τα τηλεφωνήματα στη πρωτεύουσα και άκρη δε μπορεί να βγάλει. Δυο βδομάδες πριν τις εκδηλώσεις κι απ’ τον κατάλογο έχουν σβηστεί όλα τα “πρώτα” ονόματα του «έντεχνου» και
σιγά σιγά τελειώνουν και τα “δεύτερα”. Ακόμη και κάποια Ελληνικά ροκ, για τη νεολαία, κρίθηκαν ακατάλληλα λόγω…τιμής.
« Νόμιζα ότι τα πράματα ήταν όπως παλιά, αλλά αυτοί οι παλιο…έχουν ξεφύγει। Άκου 15 χιλιάρικα ο ένας, για μια ωρίτσα και τα μηχανήματα δικά μας !» Φωνάζει τσατισμένος ο πρόεδρος, και συνεχίζει «Αμ οι άλλοι οι ροκάδες; Οι επαναστάτες; 6 χαρτιά τη βραδιά! καλά ρε γαμώτο, τρελαθήκαμε;»
Έτσι συγκαλεί γενική συνέλευση του συλλόγου και τους ανακοινώνει ότι με τα 30χιλιάρικα που τους δίνει το υπουργείο, μπορούν να φέρουν το πολύ «μιάμιση έντεχνη φίρμα» συν τα υπόλοιπα έξοδα. Η σιωπή δε, μετατρέπεται σε παγωμάρα, όταν ανακοινώνει τα αποτελέσματα των ερευνών και των επαφών του. Μένουν όλοι στήλες άλατος, με τις οικονομικές και όχι μόνο, απαιτήσεις των καλλιτεχνών (αν νομίζετε ότι χρειάζονται «» στη λέξη καλλιτεχνών, βάλτε τα μόνοι σας). Κάποιος φανερά ενοχλημένος μιας και πέσανε στα μάτια του, αρκετά απ’ τα είδωλά του, δηλώνει ότι πουλάει κοψοχρονιά όλα του τα σι ντι τους. Κάποιος άλλος, αμετανόητος, αρχίζει να βρίζει το κωλοσύστημα που παίρνει τα πιο αγνά και ευαίσθητα παιδιά και τα μεταμορφώνει σε καρχαρίες. Όλοι όμως, με κατεβασμένα τα μούτρα, συμφωνούν ότι μικρές και μεγάλες φίρμες, έντεχνες και άτεχνες, κάθε καλοκαίρι με το πρόσχημα της πολιτισμικής εξόρμησης, ορμούν ως νέοι πειρατές, να κουρσέψουν την πάμπλουτη, όπως νομίζουν, κι ανυποψίαστη επαρχία. Κι όπως πολύ σωστά είπε κάποιος της παρέας, με τόσα που ζητάν, νομίζεις πως η επαρχία στα μάτια τους φαντάζει ως η κότα με τα χρυσά αυγά.
Πέντε Πέντε Δέκα ,
Δέκα Δέκα θα σου δίνω τα ….
και το ρίχνω στο τραγούδι γιατί όσο το σκέφτομαι, τόσο αυτοί οι απίστευτοι πραματευτάδες των καλοκαιρινών συναυλιών στην επαρχία, μου μοιάζουν με λαθρέμπορους που εισάγουν το προϊόν τους σε μια περιοχή όπου για κάποιο λόγο έχει επιβληθεί «πολιτιστικό» εμπάργκο.