Καλές Γιορτές Καλή Χρονιά κι άλλο κακό να μη μας βρει

Συμπατριώτες και φίλοι από την Ιερισσό

Γεια και χαρά σας!

Με το κείμενό μου αυτό θα ήθελα αφού σας ευχηθώ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!! να θυμηθώ μαζί σας τα δικά μας κάλαντα.

Τα Χριστούγεννα στην Ιερισσό ήταν τρανή γιορτή Λίγο οι κούνιες σε κάθε γειτονιά, λίγο «του γρούνj στου κατώι μι του πουτσουφούσκj», όλο το χωριό ζούσε σ’ ένα ξένοιαστο πανηγύρι Αγρότες, υλοτόμοι και ναυτικοί, λόγω χειμώνα κυρίως, χαλάρωναν απ’ την πολλή δουλειά και γέμιζαν τα σπίτια και τα καφενεία «μι ρακιά, κρασά, τζγαρίδις, παστό, γλυκάδια κι τραγούδια»

«Δυο πουλάκια ναγαπιόνουνταν σι ξένου μαχαλά …»

Τα παιδιά είτε με καλό είτε με κακό καιρό όλη τη μέρα έξω απ’ το σπίτι, πάνω κάτω τις γειτονιές με παιχνίδια και ζημιές. Ώσπου έρχονταν η παραμονή των Χριστουγέννων. Τότε μετά το μεσημεριανό έβαζαν τα καλά τους και «Καληνησπέραν Άρχοντες ….» από σπίτι σε σπίτι μέχρι που νύχτωνε.

Τα κάλαντα των Χριστουγέννων στην Ιερισσό, απ’ όσο θυμάμαι, δεν είχαν τίποτα διαφορετικό στο στίχο αλλά και στη μουσική απ’ αυτά που φέρονται ακόμα και σήμερα ως «τυπικά Ελληνικά κάλαντα».

Τα κάλαντα όμως της Πρωτοχρονιάς ήταν πολύ ιδιαίτερα.

Απ’ τη Δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων και μετά, τα μεγαλύτερα σε ηλικία αγόρια φρόντιζαν να βρουν μερικά κομμάτια λαμαρίνα, συνήθως από χαλασμένους ντενεκέδες. Αφού τα ίσιωναν και τα συμμάζευαν, πετώντας τα «σκουριάρκα», τα χρησιμοποιούσαν ως επένδυση στο υποτυπώδες ξύλινο σκαρί, που καλώς – κακώς είχαν κατασκευάσει. Έβαζαν λοιπόν κατάρτι με σημαία, αρμάτωναν τα ξάρτια με μικρές πολύχρωμες λωρίδες χαρτιού, και το εσωτερικά κοίλο και άδειο καράβι ήταν έτοιμο να δεχτεί τα καλούδια απ’ τις νοικοκυρές, την Πρωτοχρονιά.

Το πρωί λοιπόν της Πρωτοχρονιάς, μετά τη μαραθώνια λειτουργία του Αγίου Βασιλείου, εμφανίζονταν στις πόρτες των σπιτιών κουνώντας το καραβάκι τους ρυθμικά και τραγουδούσαν:

Αρχιμηνιάάά

Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά

Ψηλή μου δέέέ

Ψηλή μου δεντρολιβανιά

Κι άάάρχή κι αρχή καλός μας χρόνος

Εεεκκλησιά εκκλησιά μετάγει ο χρόνος (όλοι όμως έλεγαν και καταλάβαιναν «Εκκλησιά μετ’ άγιος χρόνος»

Ο λόγος που έγραψα το παραπάνω, δεν είναι για να αναφέρω τους στίχους, αλλά τη μουσική, η οποία γίνεται ελαφρά αντιληπτή αν δούμε τον τονισμό. Ο ιδιαίτερος τονισμός της Ιερισσιώτικης «Αρχιμηνιάς» οδηγεί, όπως είναι λογικό, σε μια ξεχωριστή μοναδική μελωδία, που πιθανά του χρόνου αν είμαι καλύτερα προετοιμασμένος να τη μεταφέρω ηχογραφημένη ή γραμμένη με σημεία μουσικής στίξης

Χαρακτηριστικό βέβαια ήταν και το τέλειωμα – απειλή προς τη δέσποινα του σπιτιού, αν δεν άνοιγε την πόρτα να προσφέρει τα δέοντα:

Δώσι μι κυρά καρύδια,

μη σι σπάσ’ τα κιραμίδια

Για τα κορίτσια τα πράγματα ήταν πιο απλά. Έβαζαν τα καλά τους και έβγαιναν στο σεργιάνι κρατώντας το «χαρτί» στο οποίο είχαν γραμμένο το πολύπλοκο: «Βασίλειος Αθαυμαστός (ο θαυμαστός)» Πρόκειται για τα ιδιαίτερα κάλαντα του Αγίου Βασιλείου, που στις πρώτες τους στροφές απαντώνται μόνο στην Ιερισσό.

Τα κορίτσια ήταν πιο τυχερά, όχι μόνο γιατί τα έβαζαν μέσα στα σπίτια, οπότε και ζεσταίνονταν μιας και έλεγαν τα «ιερά» κάλαντα κάτω απ’ το εικονοστάσι, αλλά και γιατί επειδή ήταν ήδη μέσα, είχαν σίγουρο το μπαξίσι.

Τα πιο ιδιαίτερα κάλαντα όμως της Ιερισσού, ήταν αυτά που έλεγαν τα πολύ μικρά παιδιά. Αυτά, συνοδευόμενα από μεγαλύτερους, με ένα κλωνάρι ελιάς, χτυπούσαν τις πόρτες των σπιτιών τραγουδώντας – απαγγέλλοντας:

Βάγια, Βάγια Κόλιντα

Για ΚαραΒασίλια

Χίλια αρνούδια

Χίλια κατσκούδια

Χίλια μτζούρια στάρ

Τα ιδιαίτερα αυτά Κόλιντα της Ιερισσού, μαρτυρούν την ιστορική σύνδεση της περιοχής με τους αιώνες, μεταφέροντας νόστιμα γλωσσικά καλούδια από πολύ παλιά.

Αλλά ας προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε ελεύθερα το παραπάνω κείμενο, ανιχνεύοντας προσεχτικά το πιθανό νόημα των λέξεων:

Βάγια: Πιθανόν να απευθύνεται στη «Βάγια του σπιτιού», την από την εποχή του Ομήρου[1] αρχιοικονόμο. Γιατί αναφορά στη «Βάγια του σπιτιού» έχουμε και στα Κρητικά κάλαντα[2]

Πιθανόν όμως να μην είναι «η Βάγια» αλλά «τα βάγια» τα κλαριά δηλαδή της δάφνης που συνόδευαν τα κλαδιά της ελιάς, όταν ψέλνονταν τα κάλαντα στην αρχαιότητα[3]

Κόλιντα: Όπως και η λέξη «Κάλαντα» αποτελούν Παραφθορά της λέξης calenda (βλ. υποσημ: 3)

για ΚαραΒασίλια: ΚαραΒασίλης ήταν ο μαύρος Βασίλης, ο μαυροντυμένος Άγιος Βασίλης της Ορθοδοξίας.

Αρνούδια, κατσκούδια: Αρνάκια, κατσικάκια

Μτζούρια: Τα «μουτζούρια» ήταν υποδιαίρεση του «μοδίου[4]»

Άρα σε ελεύθερη απόδοση τα «Βάγια Βάγια Κόλιντα» έχουν ως εξής:

Βάγια μου Βάγια μου (σου τραγουδώ τα) Κόλιντα

Για τον Μαύρο Βασίλη (τον Άγιο Βασίλη)

(Και σου εύχομαι να αποκτήσεις ή να έχεις)

Χίλια αρνάκια, χίλια κατσικάκια

Χίλια μουτζούρια σιτάρι

Μι τούτα κι μι κείνα πέρασι κι αυτός η χρόνους. Να είστι ούλνjοι καλά κι άλλου κακό να μη μας βρει!

---

[1] «Φώναξε την Ευρύκλεια, Τηλέμαχε, τη Βάγια
που θέλω κάτι να της πω, που το ‘χω μες στο νου μου».
Έτσι είπε, κι ο Τηλέμαχος του κάνει ευτύς το λόγο,
κι αφού την πόρτα χτύπησε της βάγιας φώναξε έτσι
«Βάγια μου, σήκω κι έλα εδώ, που σ' όλες μας τις δούλες
που στο παλάτι βρίσκονται, παλιά επιστάτρα εσύ είσαι.
Λέει να ’ρθεις ο πατέρας μου να σου μιλήσει κάτι».

[2] Είπαμε δα για την κερά ας πούμε για τη βάγια
άψε βαγίτσα το κερί, άψε και το διπλέρι
και κάτσε και ντουσούντισε ήντα θα μας εφέρεις.

[3] Τα κάλαντα είναι από τις λίγες παραδόσεις που συνεχίζονται μέχρι και σήμερα στον ίδιο βαθμό από τα παιδιά- με το αζημίωτο βέβαια.
Η λέξη κάλαντα προέρχεται από τη λατινική "calenda", που σημαίνει αρχή του μήνα, νουμηνία και τραγουδιόνταν στην αρχή του μήνα, ενώ που διαμορφώθηκε από το ελληνικό ρήμα καλώ.
Το έθιμο αυτό προϋπήρχε στην Ελλάδα, πριν από την Ρώμη.
Τα παιδιά κρατούσαν ένα κλαδί ελιάς ή δάφνης, στολισμένο με καρπούς και άσπρο μαλλί (η λεγόμενη ειρεσιώνη, από το έριο = μαλλί), γύριζαν και τραγουδούσαν και τους έδιναν δώρα. Μετά, πήρε το έθιμο αυτό και η Ρώμη.

[4] Ο μόδιος αναφέρεται από τους Ορφικούς (1400 π.Χ), και από τον Ομηρο.

Ακόμη ο μόδιος αναφέρεται και στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο - ε 14-19.

Το μόδιο, μόδι, μόδια, ήταν μέτρο χωρητικότητας (δημητριακών, ελιών κλπ).

Ποιο συγκεκριμένα το μόδι ήταν:

Χανιά: Μέτρο σιτηρών και ξηρών γενικά, ίσο με 8,75 λίτρα.

Λέσβος: Μονάδα μέτρησης ελαιοπαραγωγής, ίσο με 500 οκάδες ελιές.

Χίος: Μέτρο υγρών και γεννημάτων .

Ηταν επίσης μέτρο επιφανείας, του οποίου η αξία μπορεί να διαφέρει πάρα πολύ από τόπο σε τόπο. Κατά μία εκδοχή, ένας μόδιος γης ήταν η έκταση που μπορούσε να σπαρθεί με ένα μόδιο σιταριού. Κατ άλλη εκδοχή το μόδι σαν μέτρο επιφανείας, με την υποδιαίρεσή του έχει ως εξής: ένα μόδι ίσο με 8 μουτζούρια ή 3200 τ. οργιές ή 5856 τ.μ.

Συνήθως ο μόδιος γης βρίσκεται περίπου 940 τετρ. μέτρα. Οσο και το μήκος της βραχονησίδας Μόδι.

50 μέρες μακριά μήνας μι φανjκαν!

Πάει καιρός απ’ την τελευταία ανάρτηση, πάνω από 50 μέρες (μήνας μι φανjκαν!).

Οι λόγοι της απουσίας μου ήταν πολλοί। Αρκετοί δε χωράνε στη σημερινή αναφορά, κάποιοι όμως αποτελούν «αιτίαν και αφορμήν» της.

Όπως σχεδόν κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, βεβιασμένα και φορτωμένα, δε μπόρεσα να ζήσω την Ιερισσό μου, όπως της αρμόζει και όπως επιθυμώ. Ίσως όμως, αυτό να αποτελεί και ένα δίχτυ προστασίας της όμορφης εικόνας που έχω στο μυαλό μου. Γιατί είναι τόσα πολλά αυτά που την απειλούν που ό,τι και να πιάσεις είναι αδύνατο να μη «σε πάρει από κάτω»...

Η κάτω Ιερισσός που όσο πάει θυμίζει όλο και πιο έντονα Ν. Καλλικράτεια στα χειρότερά της;

Οι νέοι Ιερισσιώτες, που μέρα με τη μέρα, όλο και περισσότεροι ανακαλύπτουν τις παράξενες πύλες των παραισθησιογόνων, ακολουθώντας με άλλο τρόπο το οινοπνευματώδες «παλικαρίσιο» παράδειγμα των νεόπλουτων γονιών τους;

Ο μέσος συμπατριώτης μας που ενδιαφέρεται μόνο να πουλήσει τη γη του, για να’ χει βενζίνη για τη Μπεμβέ για άλλα 10 χρόνια;

Η εμφανής διάρρηξη του κοινωνικού ιστού, η έλλειψη αλληλεγγύης μεταξύ των συγχωριανών μας και ο αναδυόμενος κανιβαλισμός εν είδει επαγγελματικού ανταγωνισμού;

Οι εκπληκτικές «πολιτικές συζητήσεις» στη «Γωνία» και στ’ άλλα καφενεία, που αποδεικνύουν περίτρανα ότι τα τελευταία 50 χρόνια πολιτισμού δεν έχουν περάσει ποτέ απ’ την Ιερισσό; κι αν με κάποιο τρόπο πέρασαν, μπήκαν στη μηχανή της τηλεϊσοπέδωσης και του Ελληναραδισμού και αποδόθηκαν στο τραπέζι με τα ούζα, σαν απόβλητα κόκαλα από ορκίνι, που δεν τα τρώνε ούτε οι γάτες;

Αλλά ακόμη κι αν όλα αυτά, τα θεωρείς γνωστά, μιας και δεν είναι η πρώτη φορά που τα ζεις, και τα έχεις δεχτεί ως μέρος ενός μολυσματικού φολκλόρ, υπάρχουν πράματα τα οποία σε κάνουν να αισθάνεσαι ξένος στην πατρίδα σου και ν’ αναρωτιέσαι: «Που έγινε το λάθος;» Γιατί πώς να δεχτείς αδιαμαρτύρητα, προς τον εαυτό σου κυρίως, το γεγονός ότι ο μέσος συγχωριανός σου δέχτηκε ως «δώρο» το άγαλμα που τοποθετήθηκε μπροστά στο πολιτιστικό κέντρο;

Για να γίνει πιο κατανοητή η απορία μου θα αναλύσω το σκεπτικό μου:

Όποιος έχει ταξιδέψει στη Βόρεια Ευρώπη θα είναι συνηθισμένος σε θεάματα αυτού του τύπου. Αγάλματα σαν αυτό, με τη θεματολογία τους και κυρίως το ύψος τους, υπάρχουν σε πάρα πολλές πλατείες των μεγαλουπόλεων της Ευρώπης για να θυμίζουν

κάποια «Ιστορική Νίκη». Συνηθιζότανε απ’ τα αρχαία χρόνια, τις ένδοξες στιγμές τους, οι λαοί, να τις θυμούνται με κάτι τέτοια αγάλματα, που έστηναν σε κεντρικά σημεία των μεγαλουπόλεών τους ώστε ως μεγάλα και τρανά «έργα τέχνης» να διδάσκουν με την παρουσία τους. Ο μεγάλος όγκος τους δίδασκε τη δύναμη και η θεματολογία συνήθως περιστρεφόταν γύρω από έννοιες όπως «Υπεροχή της φυλής μας», «Νίκη του στρατού μας» και άλλα τέτοια όμορφα Σ’ αυτές τις κατασκευές οι Έλληνες δώσαμε πολύ εύγλωττα τον τίτλο «Μνημείο», ίσως γιατί όπου υπάρχουν, υπάρχουν για να θυμίζουν κάτι.

Κι εδώ αρχίζουν τα ερωτήματα να κατακλύζουν το μυαλό μου.

Τι θυμίζει άραγε το μνημείο* ή προς τιμήν ποιού ιστορικού μας προσώπου έχει τοποθετηθεί στο κέντρο του χωριού μας;

Στις Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες των επιβλητικών κτιρίων, έχει ένα νόημα να είναι τόσο ψηλά τα μνημεία – αγάλματα – στήλες, γιατί αλλιώς ο αρχιτεκτονικός περίγυρος θα μείωνε την όποια αξία επεδίωκε να δώσει ο δημιουργός τους. Στην Ιερισσό των μονοκατοικιών ή άντε των τριώροφων κτισμάτων, ποιός ο λόγος μιας τόσο ψηλής στήλης ; Παραβλέπω τις κακοήθειες τύπου «Αφού κατέκτησαν οι «Ρώσοι» με το μαύρο χρήμα τους, τη Χαλκιδική, έβαλαν και την επινίκια στήλη» και αναρωτιέμαι για την έλλειψη στοιχειώδους αισθητικής σύνδεσης αυτού του επικού μενίρ με την έννοια ΤΕΧΝΗ, αλλά κυρίως με τον περιβάλλοντα χώρο των πλατειών του κέντρου, μιας καθ’ όλα λυρικής και Διονυσιακής πολίχνης όπως είναι η Ιερισσός.

Φυσικά ανάμεσα στα πράματα που σε κάνουν να απορείς για το τι πήγε στραβά στην πατρίδα σου είναι και η πολιτική κατάσταση λίγο πριν τις Δημοτικές εκλογές. Η τραγελαφική υποψηφιότητα του υποταχτικού των χρυσοθήρων Πάχτα θα μπορούσε να προκαλεί θυμηδία αν δεν εύρισκε ευήκοα ώτα , η δε θρασεία υποψηφιότητα Βλαχόπουλου θα έπρεπε ήδη να έχει καλυφθεί απ’ την οσμή θυμιάματος. Όσο για τους ανήσυχους πολίτες του Δήμου μας, στους περισσότερους απ’ τους οποίους αναγνωρίζω το ειλικρινές ενδιαφέρον για το περιβάλλον της περιοχής μας, θα ήθελα να τους υποβάλλω την παρακάτω ερώτηση: Αν ο Ευθυμίου αποτελεί την απάντηση. Ποια είναι ακριβώς η ερώτηση;

*μνημείο ουδέτερο

1. το γλυπτό, η στήλη, η αρχιτεκτονική κατασκευή που δημιουργείται προς τιμή ενός προσώπου που έχει πεθάνει ή για να θυμίζει κάποιο σημαντικό γεγονός

Το χρονικό δίωξης από διεφθαρμένους μηχανισμούς, δύο γιατρών που τιμούν τον όρκο τους

Ενώ στην Ιερισσό, τα προβλήματα στο χώρο της υγείας παραμένουν άλυτα, απ’ την εποχή του μικρού χωριού που ξεγελιόταν με τον γιατρό Μαρίνο. Ενώ στην Ελλάδα, η δημόσια υγεία απαξιώνεται και ξεπουλιέται στους ιδιώτες. Στη Γερακαρού, στο Βασιλούδι, αλλά και σ’ ολόκληρη την περιοχή τριγύρω δυο γιατροί ο Μάνος και ο Δημήτρης, τιμώντας τον όρκο στον Ιπποκράτη, ασκούν το λειτούργημά τους, εδώ και δέκα χρόνια, με τρόπο υποδειγματικό. Η ανταμοιβή τους απ’ το κράτος και τις υπηρεσίες υγείας είναι συνεχή κωλύματα στην εργασία τους, συνεχή προβλήματα και στο τέλος απομάκρυνση απ’ τη θέση τους . Αλλά ας αφήσουμε τους κατοίκους της περιοχής να μας μιλήσουν, για το θέμα.

Λοιπόν η Ιστορία έχει ως εξής: Τη Δευτέρα 28 Ιουνίου ήρθαν στο ιατρείο της Γερακαρούς δύο διαταγές από το Διοικητή της 4ης ΥΠΕ. Η μία έστελνε τον Μάνο στο ιατρείο των Δουμπιών (υπάγεται στο Κ.Υγ. Ζαγκλιβερίου) με μετακίνηση για 3 μήνες και η άλλη ενέτασσε το Δημήτρη στο πρόγραμμα εφημεριών του Αεροδρομίου (όχι μην πάει το μυαλό σας μακριά, στο αεροδρόμιο Θεσσαλονίκης τον στείλανε). Η πρώτη μετακίνηση είχε ως δικαιολογία την μετακίνηση της Ιατρού των Δουμπιών στο Κ.Υγ. Ζαγκλιβερίου λόγω "προσωπικών προβλημάτων"!!!, η δεύτερη μετακίνηση είχε ως δικαιολογία τις ανάγκες του αεροδρομίου, οι οποίες ήταν τόσο μεγάλες ώστε ακόμα και ο υπεύθυνος Διευθυντής δεν ήξερε τίποτα για αυτές!

Στο στόχαστρο είναι ο Αγώνας

Γιατί δε σταματάνε να κυνηγάνε το Ιατρείο μας; Γιατί όλοι θέλουν να διώξουν τους Γιατρούς μας από τη Γερακαρού; Τη μία Διευθυντής του Κέντρου Υγείας με τους κολαούζους του, την άλλη ο ΔΥΠΕάρχης της προηγούμενης κυβέρνησης, τώρα ο ΔΥΠΕάρχης της τωρινής κυβέρνησης, ή να μην ξεχάσουμε το Διευθυντή του Κ.Υγ. Μαδύτου, καθώς και τον πολυχρονεμένο μας Δήμαρχο που νόμιζε ότι μπορούσε να μας κλειδώσει έξω από το Ιατρείο. Τι ζητάνε όλοι αυτοί; Γίνονται και αλλού τέτοια πράγματα; Κυνηγάνε και αλλού τους Γιατρούς των Περιφερικών Ιατρείων έτσι; Τι έφταιξαν οι δύο γιατροί της Γερακαρούς; Τι φταίξανε οι κάτοικοι της Γερακαρούς που τα τραβάνε όλα αυτά; Κάνουν κάτι λάθος;

τι έκαναν:

Ας δούμε πρώτα μήπως έκαναν κάτι κακό οι γιατροί μας. Μία φορά το μήνα σε κάθε χωριό παίρνουν αίματα από τους πιο ταλαιπωρημένους ασθενείς. Οργάνωσαν τα ιατρεία και στα τρία χωριά, καταφέρνοντας να είναι τα πιο άρτια εξοπλισμένα ιατρεία της ευρύτερης περιοχής. Συντέλεσαν στη δημιουργία του «Συλλόγου Φίλων του Ιατρείου» και συνεργάζονται άριστα μαζί του για τον εξοπλισμό του Ιατρείου. Δημιούργησαν τα ραντεβού στα ιατρεία με αποτέλεσμα να μειωθεί στο ελάχιστο ο χρόνος αναμονής, να μπορούν να εξετασθούν ακόμα και όσοι έχουν δουλειές και δεν μπορούν να περιμένουν με τις ώρες και επίσης να αυξηθεί ο αριθμός των εξεταζόμενων κατοίκων. Μετέτρεψαν τα Ιατρεία από κέντρα συνταγογράφησης σε κανονικά ιατρεία όπου μπορείς να εξετασθείς και να κάνεις δωρεάν όλες τις εξετάσεις. Συντέλεσαν στο να έχουν κάνει μαστογραφία, τεστ παπ, μέτρηση για την οστεοπόρωση οι περισσότερες (αν όχι όλες) από τις γυναίκες που το χρειάζονται, μέτρηση για τον προστάτη οι περισσότεροι (αν όχι όλοι) από τους άντρες πάνω από κάποια ηλικία, γενικές εξετάσεις τακτικότατα όλοι όσοι χρειάζονται. Καμπύλη σακχάρου, σπιρομέτρηση, 24ωρη καταγραφή της Αρτηριακής πίεσης, υπέρηχο καρδιάς, ακτινολογικό έλεγχο και υπέρηχο σε όλους όσους το χρειάστηκαν. Κατ' οίκον νοσηλεία σε δεκάδες ανήμπορους να επισκεφτούν το ιατρείο, εμβολιασμοί τακτικοί σε όλα τα ιατρεία. Παρακολούθηση των ασθενών ακόμα και κατά τη νοσηλεία τους στα Νοσοκομεία!

Αγωνίστηκαν μαζί μας για να έχουμε μια φορά την εβδομάδα μαμή στη Γερακαρού. Συμμετείχαν στον αγώνα που δόθηκε για να έρθουν επισκέπτες γιατροί στο Κ.Υγ. Ζαγκλιβερίου (όταν για μεγάλο χρονικό διάστημα τους είχαν εξαφανίσει), για να υπάρχουν μηχανήματα και να λειτουργεί το μικροβιολογικό αξιόπιστα όλο το χρόνο, συμμετείχαν στη Σύσκεψη που έδωσε όλους αυτούς τους αγώνες και διώχτηκαν γι' αυτούς, συντέλεσαν στο να μη γίνεται η εφημερία με ένα μόνο ειδικό και ειδικευόμενο! Πάλεψαν μαζί μας για την προσωρινή αναπλήρωση των δύο συνταξιοδοτημένων Παιδιάτρων και για την κατά το δυνατόν συντομότερη αναπλήρωσή τους.

κόστος

Μήπως τους κυνηγάνε επειδή κάποια από αυτά που κάνουν κοστίζουν ακριβά και το κράτος δε χαλαλίζει τόσα για τους αγρότες; Σίγουρα αυτό παίζει το ρόλο του, όμως δεν αρκεί γιατί θα μπορούσαν απλά να μην τους τα δώσουν! Δε θα χρειαζόταν να τους διώξουν κιόλας!!!

τι δεν έκαναν:

Μήπως τους κυνηγάνε όχι για αυτά που έκαναν αλλά για κάτι που παρέλειψαν να κάνουν; Εδώ όντως η λίστα είναι μεγάλη:

παρέλειψαν να πάρουν φακελάκι,

να μας παραπέμψουν σε συνεργαζόμενους ιδιώτες,

να πάρουν μίζα από τα φάρμακα,

να μας πουλήσουν μούρη γιατρού,

να κρατήσουν απόσταση από τους ανθρώπους του χωριού.

Παρέλειψαν να μασήσουν τα λόγια τους,

να σκύψουν τη μέση στους από πάνω,

να τηρήσουν το «οικογενειακό κλίμα» και να διατηρήσουν μυστικά τα προβλήματα του Κ.Υγ. ώστε να ανταλλάξουν τη σιωπή τους με άλλα ωφελήματα!

στο στόχαστρο η σχέση.

Σίγουρα αυτά που έκαναν μαζί με αυτά που παρέλειψαν να κάνουν αποτελούν αιτία για διώξεις από την εξουσία, ειδικά σε περιόδους που προσπαθεί να περικόψει από τον τομέα της Περίθαλψης. Όμως δεν είναι αυτά ο κύριος λόγος. Αυτό που κοστίζει πιο πολύ είναι ότι υπάρχουν κάποιοι από τους κατοίκους των χωριών που όλα τα παραπάνω τα έχουν καταλάβει. Έχει δημιουργηθεί μια σχέση με κάποιους από αυτούς που γνωρίζουν όλα τα παραπάνω η οποία κοστίζει για την εξουσία όσο τίποτα παραπάνω. Κοστίζει γιατί διεκδικεί και μάλιστα με έναν τρόπο αδιαμεσολάβητο. Με έναν τρόπο έξω από παραδοσιακά «υπηρεσιακά αιτήματα», έξω από κομματικές, παραταξιακές, δημοσιογραφικές ή άλλες διαμεσολαβήσεις. Έχει δημιουργηθεί μια σχέση η οποία δεν παλεύεται ούτε και εξαγοράζεται, γιατί καταλαβαίνει από μόνη της ποιο είναι το συμφέρον της και το παλεύει με τα δικά της μέσα, τους δικούς της τρόπους, τις δικές της αποφάσεις. Μια σχέση που έχει οδηγήσει στους αγώνες του παρελθόντος για περίθαλψη, αγώνες ενάντια σε σκουπιδότοπους, ενάντια σε απολύσεις και θα δώσει και τους αγώνες του μέλλοντος. Μια σχέση που έχει καταλάβει μέσα από τις νίκες της, αλλά και τις ήττες της, ότι ο δρόμος του αδιαμεσολάβητου αγώνα, ο δρόμος του αγώνα που όλα αυτά τα χρόνια δίνουμε είναι ο μόνος που μπορεί να οδηγήσει σε έντιμες λύσεις. Μια σχέση που έχει καταλάβει ότι όταν μιλάνε για κρίση εννοούν το ίδιο που λέγανε όταν μιλούσαν για λιτότητα, ή για θυσίες και ότι όλα αυτά έχουν ως στόχο να χειροτερεύσουν ακόμα περισσότερο τη θέση κάποιων. Μιλώντας για την περίθαλψη, όταν μιλάνε για κρίση, στο στόχο έχουν τη Δημόσια περίθαλψη, την περίθαλψη αυτών που δεν κατέχουν. Μια σχέση που έχει καταλάβει ότι ακόμα και αυτό παλεύεται. Ότι δεν είναι μονόδρομος η αποδοχή των μέτρων που μας ετοιμάζουν!

Αυτή η σχέση αγώνα που έχει διαμορφωθεί είναι που τους πειράζει! Αυτή θέλουν να διαλύσουν και γι' αυτό μας κυνηγάνε. Για αυτό διώχνουν τους γιατρούς μας! Για να διαλυθεί αυτή η σχέση, για να ξεχαστεί. Για να γίνεται σωτήρας ο γιατρός που γράφει τα φάρμακα, ακόμα κι αν αυτό είναι το μόνο που μπορεί να κάνει (γιατρός ΚΑΠΗ, ειδικευόμενος ...

οι άλλοι

Υπάρχουν και οι άλλοι. Αυτοί που έχουν τη δυνατότητα να πάνε σε ιδιώτη γιατρό και θέλουν το ιατρείο μόνο για συνταγογράφηση! Αυτοί που, αδιαφορώντας για την ανάγκη των φτωχότερων συνανθρώπων τους και, καθώς το συμφέρον τους είναι να εξυπηρετούνται γρήγορα, στρέφονται κατά της λειτουργίας του ιατρείου όπως την είδαμε. Είναι αυτοί που μας λένε ότι είναι καλύτερα να έχουμε γιατρό ΚΑΠΗ, που μπορεί να γράφει μόνο φάρμακα στον ΟΓΑ, παρά τους γιατρούς που έχουμε και μπορούν να εξετάσουν και να γράψουν φάρμακα σε όλα τα ταμεία!

Αυτοί που είτε είναι φορείς εξουσίας, οπότε έχουν απειλούμενα συμφέροντα, είτε ανταλλάσουν τις υπηρεσίες τους με ανταλλάγματα από το Δήμαρχο ή όποιον άλλο διαθέτει εξουσία.

η Παρασκευή

Το ερώτημα τελικά δεν είναι τι έκαναν οι γιατροί μας! Αυτό είναι γνωστό 10 χρόνια τώρα. Το ερώτημα είναι αν θέλουμε ένα ιατρείο όπως το είδαμε ή ένα κέντρο συνταγογράφησης. Το ερώτημα είναι αν θέλουμε να διατηρήσουμε αυτήν τη σχέση ή όχι. Γιατί στο στόχαστρο είναι η σχέση. Αν τη διαλύσουν μετά θα είναι εύκολο να περάσουν ό,τι μέτρο θέλουν. Αυτήν πρέπει να διαφυλάξουμε. Όχι σα μια φιλική σχέση, όχι σα μια τυπική σχέση γιατρού αρρώστου, αλλά ως μια αδιαμεσολάβητη σχέση αγώνα!

εντός - εκτός κι επί της σχέσης

Πρόγραμμα 3ημέρου στις Σκουριές

κλικ στην εικόνα για να δείτε το πρόγραμμα σε μεγέθυνση

Να είμαστε όλοι εκεί!

Τότε που η θάλασσα μύριζε ωραία Μέρος ΙΙΙ Β

"…εκτός αυτού, για σήμερα

κάτι περισσεύει πάντα από το χτες

δεν είμαστε δα και πολλοί "

Κική Δημουλά

Ευλόγησον την παρουσία σου

Απ’ τη συλλογή «Εύρετρα»

Το «Τουριστικό»

Αργότερα, προς τα τέλη της δεκαετίας του 60, κατασκευάστηκε το «Τουριστικό Περίπτερο Ιερισσού» Ήταν ένα εκπληκτικό αρχιτεκτονικό δημιούργημα, ιδιαίτερου κάλλους. Χαρακτηριστικό δείγμα της Μοντέρνας Αρχιτεκτονικής του 60, που αμφισβητούσε τις υπάρχουσες δομές και πρότεινε ένα νέο μοντέλο δόμησης, περισσότερο ευφάνταστο, λεπτό, αεράτο και ταυτόχρονα λειτουργικό με όλες τις ανέσεις και τους χώρους που έπρεπε να διαθέτει ένα καλοκαιρινό τουριστικό κατάστημα. Είχε ένα μεγάλο κεντρικό χώρο με πίστα και πρόβλεψη για ορχήστρα, πάνω απ’ τον οποίο ήταν στερεωμένα σε λεπτές κυλινδρικές κολόνες, καμπυλωτά μπαλκόνια. Διέθετε χώρο (απ’ τη μεριά του «Κολάτσι») με τέσσερις ντουζιέρες, με αποχέτευση του νερού τους και ενσωματωμένες καμπίνες για αλλαγή ρούχων πριν ή μετά το μπάνιο. Ο έξω χώρος είχε δύο εισόδους, μία μικρή προς το χωριό και μια μεγάλη κεντρική προς την παραλία. Ήταν ο συνδετικός κρίκος του μαγαζιού με την «Βόλτα» στην παραλία. Το «Τουριστικό» λειτούργησε για πολλά χρόνια απ’ τους αδερφούς Τερτιλίνη, ως νεανικό στέκι με την ανάλογη μουσική, ως επί το πλείστον «ζωντανή». Δεν άφηνε όμως ανεκμετάλλευτες τις ανάγκες του μέσου Ιερισσιώτη για διασκέδαση, κλείνοντας το μάτι και σε πιο «κλασσικούς» δρόμους. Αξέχαστα έχουν μείνει τα μεσημεριανά πάρτυ με μουσική από πικ απ ή τζουκ μποξ, αλλά και τα νυχτερινά «λάιβ» με γνωστά συγκροτήματα της εποχής όπως οι «Ολύμπιανς», οι «Βόρειοι», οι «Μακεδονομάχοι», αλλά και τα λαϊκά γλέντια με τα λογής «Σαΐνια». Φυσικό επακόλουθο βέβαια είναι, πάρα πολλές σημερινές οικογένειες της Ιερισσού, να έχουν ξεκινήσει στις βάρκες, κάτω απ’ τα θερινά μαγαζιά της Ιερισσού. Τότε που η ερωτική θάλασσά μας μύριζε ωραία.

Η «Ανάπτυξη»

Το παραλιακό κομμάτι της Ιερισσού ήταν αποκομμένο απ’ το κύριο σώμα του χωριού. Το χωριό, απ’ τη μια μεριά, σταματούσε στα καλάμια του Παπαδόπουλου, στο μετέπειτα γήπεδο, κεντρικά, στα σπίτια του Κούμαρου και του Παντελή κι απ’ την άλλη μπάντα στο παγοποιείο. Όλη η περιοχή, μέχρι τα παραλιακά μαγαζιά, δεν ήταν δομημένη, φιλοξενώντας στην αραιή της βλάστηση, καμιά κατσίκα και κανα γαϊδουράκι. Φυσικά, υπήρχαν και τα «ιστορικά» λευκάδια, πιο κάτω απ’ τις καλαμιές, που στην πλούσια σκιά τους φιλοξενούσαν μουλάρια απ’ τους ξυλάδες της περιοχής, και τις νύχτες …

Το αδόμητο διάστημα μεταξύ της παραλίας και του πυκνοδομημένου και τακτικά σχεδιασμένου «πάνω» χωριού, λειτουργούσε ως βαλβίδα οικιστικής αποσυμπίεσης και οπτικής ανάπαυλας, οδηγώντας απρόσκοπτα το βλέμμα στο φυσικά οριοθετημένο γαλάζιο του κόλπου, το οποίο συνέχιζε τη φυσική απλότητα της στεριάς. Την οικολογική σύνδεση μεταξύ θάλασσας και στεριάς, αναλάμβαναν οι υπερπαράλιες ζώνες, με την ενδημική πανίδα και κυρίως με την ακανθώδη χλωρίδα τους.

Κι ύστερα ήρθε η «Ανάπτυξη» και μαζί της ο «οραματιστής μηχανικός». Το καταστροφικό κοκτέιλ, συμπλήρωσε η απουσία εν μέσω χούντας, κάθε ίχνους περιβαλλοντικής συνείδησης, που σε συνδυασμό με την αδηφαγία των οικοπεδούχων και τη διαφθορά των μηχανισμών, οδήγησαν σ’ αυτή την οικιστική Τραγωδία, που συναντάμε στην περί την παραλία, «νέα» Ιερισσό. Η τελευταία λέξη του δράματος, γράφτηκε απ’ την, χωρίς καμία περιβαλλοντική μελέτη και κανέναν επιστημονικό έλεγχο, «ανάπλαση» της παραλίας, που γέμισε μπετόν, κοκκινόχωμα, άσφαλτο και υδροβόρο γκαζόν, την αμμώδη υπερπαράλια περιοχή και περιόρισε την παραλία σε λίγα μέτρα, αυστηρά καθορισμένα από ένα «ντουβάρι της ντροπής» Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός, ότι οι περισσότεροι Ιερισσιώτες, ίσως εν είδει όψιμης αυτοκριτικής ή μετάνοιας για την απαίτησή τους για άνευ όρων "ανάπτυξη" μέσω της "αξιοποίησης του φυσικού κάλλους, προτιμούν να κάνουν μπάνιο στις περιοχές εκτός «ντουβαριού», προσπαθώντας να ζήσουν την εποχή, που η θάλασσά τους μύριζε ωραία

Τότε που η θάλασσα μύριζε ωραία Μέρος ΙΙΙ A

"…εκτός αυτού, για σήμερα

κάτι περισσεύει πάντα από το χτες

δεν είμαστε δα και πολλοί "

Κική Δημουλά

Ευλόγησον την παρουσία σου

Απ’ τη συλλογή «Εύρετρα»

Καλοκαίρι στην Ιερισσό

Καλοκαιράκι, όμορφο καλοκαιράκι και στην Ιερισσό ομορφότερο. Ιερισσιώτικο καλοκαιράκι χωρίς καύσωνες, χωρίς τον συνωστισμό των μεγαλουπόλεων, χωρίς ιδρωτίλα, νεύρα και βρισίδι. Με τα βατράχια απ’ τους λάκκους, ζωηρή πολυφωνική χορωδία, όταν την άλλη μέρα θα είχε ήλιο χωρίς σύννεφα και χαλαρή καντάδα στα όρια της άταχτης μονωδίας, όταν την επαύριο θα είχε σύννεφα άδεια ή φορτωμένα με βροχή. Με τα μποστάνια, γεμάτα όλων των ειδών τα φρούτα και λαχανικά. Με τα στρώματα στ’ αστέρια. Με τα καφενεία, ακόμη και τα μπακάλικα, να βγάζουν τραπέζια έξω για τους μερακλήδες, που όταν γέμιζε το κεφάλι τους με ρακί, γέμιζαν κι αυτοί με τη σειρά τους τη νύχτα, με τα ανάλογα τραγούδια της εποχής: Ν’ Αγάπη μου καλουκιρνjή να σ’ είχα ντου χειμώ…να …..

Καλοκαιράκι στην Ιερισσό, με μυρωδιά απλωμένης ρίγανης και λισφακιάς. Με παιχνίδια στους δρόμους, καρπούζι απ’ το κάρο με τα βόδια του Κουτσούπη ή απ’ τους Ξηροποταμνιούς μανάβηδες με τα γαϊδουράκια.

Καλοκαιράκι με την προσμονή του πανηγυριού στον Αϊ Λιά.

Καλοκαιράκι στην παραλία, το στολίδι μας, με την αμμούδα που έφευγε από πάνω σου όταν σηκωνόσουν, αφήνοντας καμιά φορά και κανα ενθύμιο από πίσσα. Με τις βάρκες και τους χειροκίνητους εργάτες, παραταγμένους στη σειρά σα φύλακες του μοναδικού τοπίου, που ανοιγόταν σαν τριαντάφυλλο μπροστά σου, απ’ τον Πλατύ, την Ελιά, τον Αράπη και τα Στειλιάρια μέχρι τις Λευτερίδες. Με την υπέροχη όψη μιας ΒορειοΑνατολικής Θάλασσας που μύριζε ωραία.

Όλη η Ιερισσός τα καλοκαίρια κατέβαινε στην παραλία. Η πιτσιρικαρία κι η νεολαία τη μέρα με τον ήλιο για μπάνιο κι οι μεγαλύτεροι το βράδυ, για «κανα ρακούδ» στα καλοκαιρινά μαγαζιά ή οικογενειακά στην παραλία για σποράκια, συζήτηση και πατάτα τηγανιτή στη λαδόκολλα απ’ το «Μίμη». Τι ήταν όμως ο «Μίμης»; Ίσως οι νεότεροι να μην το γνωρίζουν, αλλά απ’ τη δεκαετία του 50 και μετά, στην παραλία της Ιερισσού λειτουργούσαν κάποια ταβερνάκια που τώρα υπάρχουν μόνο ως μνήμες. Αλλά ας πάρουμε τα πράματα με τη σειρά.

Τα παραθαλάσσια κέντρα της Ιερισσού

Πριν τη δημιουργία του καταπληκτικού «Τουριστικού Περίπτερου», στην παραλία της Ιερισσού λειτουργούσαν κάποια ταβερνάκια, που εξυπηρετούσαν τις ανάγκες του ντόπιου πληθυσμού, των πολυπληθών επισκεπτών του Αγίου Όρους, αλλά και των ελάχιστων τουριστών. Τα ταβερνάκια αυτά, μη φαντάζεστε τίποτα το σπουδαίο, έμοιαζαν περισσότερο παραπήγματα, παρά καταστήματα «υγειονομικού ενδιαφέροντος». Ήταν φτιαγμένα κυρίως από ξύλο και λαμαρίνα. Τούβλα και κεραμίδια, μπήκαν σιγά σιγά, με τον καιρό και μετά από αρκετές χειμωνιάτικες καταστροφές. Τα τρία βασικότερα ταβερνάκια ήταν του Μίμη Κόνσουλα, του Σταθάκου και του Νικολάτσι (Κολάτσι) Μπλε.

Το πρώτο, αυτό του «Μίμη», ήταν στο κέντρο της παραλίας, εκεί που είναι σήμερα το μουράγιο και δένει η «συγκοινωνία». Ήταν απ’ την κάτω μεριά του δρόμου, με είσοδο και κιόσκι που έβλεπε στο Στρατώνι. Ήταν αυτό που λειτουργούσε τον περισσότερο καιρό, μιας και η πελατεία ήταν εξασφαλισμένη, το χάραμα με καφέδες σε όσους έπαιρναν το καράβι για τη Βόρεια πλευρά του «Όρους» μέχρι τη «Λαύρα» και το μεσημέρι με όσους ήθελαν να ξαποστάσουν απ’ το πολύωρο θαλασσινό ταξίδι τους. Ο συγχωρεμένος «Μίμης» ήταν μάλιστα αυτός, που συνήθως βοηθούσε το ναύτη να μαζέψει το μαδέρι-γέφυρα, με το οποίο ανέβαιναν απ’ την αμμουδιά στο πλοίο, οι επιβάτες και κάποιοι απ’ το πλήρωμα. Γιατί τότε δεν υπήρχε ακόμη μόλος να δένουν τα πλοία.

Το «Κολάτσι» (με το οποίο υπόσχομαι ν’ ασχοληθώ και σ’ άλλο σημείωμα) ήταν στο σημείο που είναι και σήμερα. Ήταν όπως και τα άλλα δύο, μια γαλανόλευκη παράγκα, με κιόσκι από ψάθα, με φως από μεγάλα ναυτικά «λουξ» και αργότερα με πίστα τσιμεντένια και «χουνί» που έπαιζε τραγούδια. Το επίσημο όνομά του ήταν «Τα καβούρια» αλλά συνήθως έπεφτε η μπογιά στο Β και διαβάζονταν «Τα καθούρια». Ο μπαρμπά Νίκος «ο Κολάτσις» ήταν μια εμβληματική φυσιογνωμία, που σίγουρα υπάρχει σε μνήμες πολλών από μας, όταν αναφερόμαστε στα Ιερισσιώτικα καλοκαίρια.

Ο «Σταθάκος» ήταν λίγο πιο πάνω απ’ το κολάτσι, με ανάλογο μαγαζί, που όμως διακρίνονταν για τους μοναδικούς κεφτέδες της «θεια Κωσταντινιάς», που με τη μυρουδιά τους συμπλήρωναν το σκηνικό μιας θάλασσας που μύριζε ωραία.

συνεχίζεται

«Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος» της Αγίας Μητέρας «Εταιρίας» και οι Υποψήφιοι για το Δήμο Αριστοτέλη

Όταν οι δυνατοί μάχονται με το λαό,

ο ουδέτερος είναι με το μέρος του δυνατού!

Η περιοχή μας, η ΒΑ Χαλκιδική δηλαδή, έχει την τύχη και την ατυχία πέρα απ’ τη σπάνια φυσική της ομορφιά να διαθέτει και πλούσια αποθέματα μετάλλων. Απ’ την αρχαιότητα όμως μέχρι σήμερα, ποτέ ο ντόπιος πληθυσμός δεν απόλαυσε τα πλούτη που προέρχονταν απ’ αυτά. Πάντα εργάτες σε ξένα αφεντικά. Ποτέ οι κάτοικοι δε διαχειρίστηκαν τον πλούτο της περιοχής τους, κατά το δοκούν και προς ίδιον όφελος. Μ’ ένα ξεροκόμματο ο τεράστιος πλούτος της περιοχής έμπαινε σε ξένες τσέπες αφήνοντας τρύπια βουνά, σκουριά και μαύρες θάλασσες. Τον περασμένο αιώνα μεγαλοβιομήχανοι αυτοχρησμένοι τοπικοί ευεργέτες, αφού καταλήστευσαν τον ορυκτό πλούτο της περιοχής μας, όταν αυτή δεν τους εξασφάλιζε το παντεσπάνι τους, με τη βοήθεια των ανθρώπων τους στην κρατική μηχανή, την παρέδωσαν σε ξένους και τώρα σε ντόπιους χρυσοθήρες

Όλα τα παραπάνω αφορούν το οικονομικό μέρος της υπόθεσης. Αλλά και το κοινωνικό είναι εξίσου σοβαρό. Το «έργο» δημιούργησε, σχεδόν απόλυτα στο Στρατώνι, αρκετά στη Στρατονίκη και τα Στάγειρα και λιγότερο αλλού, μια τοπική κοινωνία «Ιδρυματοποιημένη», με όλα τα κλασσικά συμπτώματα της νόσου. Η πλήρης εξάρτηση απ’ την «Εταιρία» μας φέρνει στο νου Οργουελικά σενάρια ή καλύτερα την κοινωνία που περιγράφεται προφητικά απ’ τον Άλντους Χάξλεϋ, στο «Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος». Διαστρωμάτωση της κοινωνίας ανάλογη με αυτήν της «Εταιρίας», μιας και ο προϊστάμενος στη δουλειά είναι και συγχωριανός σου. Απόλυτος προγραμματισμός του χρόνου σε ατομικό επίπεδο, αλλά και ευρύτερα. Ανθρωποφαγία στην Ιεραρχία και ομοιομορφία στο ντύσιμο, στη σκέψη, ακόμη και στα όνειρα. Μιας και οι ζυμώσεις σε κοινωνικό επίπεδο είναι τόσο ίδιες και βαρετά επαναλαμβανόμενες, που λογικά παράγουν το ίδιο ομοιόμορφο αποτέλεσμα Η «Αγία Εταιρία» παρέχει τα πάντα κι εμείς την προσκυνούμε προσφέροντάς της τα παιδιά μας, το περιβάλλον μας και ως εκ τούτου τις ζωές μας

Κι έρχεται η εποχή που η παγκοσμιοποιημένη οικονομία, μετατρέπει τις άλλοτε παχιές αγελάδες του ντόπιου υπεδάφους σε ισχνές, ημιθανείς σκιές του εαυτού τους. Οι εξαρτημένοι απ’ τη μητέρα «Εταιρία» βρίσκονται μόνοι στο έλεος μιας αγοράς που δεν αναγνωρίζει τις «Εταιρικές τους γνώσεις και ιδιότητες» και τους ζητά ανταγωνιστικές δεξιότητες, που οι περισσότεροι όμως δε διαθέτουν. Είναι ακριβώς η εποχή που ντόπιοι κομματάρχες σε συνδυασμό με εθνικά και υπερεθνικά αφεντικά, την εποχή της μεγάλης Σημιτικής ρεμούλας, ζητούν απ’ το ντόπιο πληθυσμό τα Χρυσαφικά που έχει καλά κρυμμένα στη γη του. Το κόστος τεράστιο και τα οφέλη πέρα απ’ την ολιγόχρονη απασχόληση κάποιων κατοίκων, ανύπαρκτα.

Η ΒΑ Χαλκιδική δεν έχει ανάγκη τους αδηφάγους χρυσοθήρες και το διατρανώνει με όλους τους τρόπους. Κι εδώ αρχίζει το μεγάλο πανηγύρι, στο οποίο συμμετέχουμε όλοι μας.

Η περιοχή χωρίζεται σε δύο στρατόπεδα Στο ένα, ανήκουν οι εξαρτημένοι εργασιακά και κοινωνικά απ’ την «Εταιρία», με τους Εργατιστές φιλοσοβιετικούς του ΚΚΕ και οι έχοντες συμφέροντα, καθεστωτικοί κυρίως πολιτικοί τύπου Πάχτα, Λαμπράκη κ.λπ

Όπως επίσης και κάποιοι κουτοπόνηροι πολιτικάντηδες οι οποίοι δηλώνουν διπλωματική ουδετερότητα, γνωρίζοντας ότι: Όταν οι δυνατοί μάχονται με το λαό, ο ουδέτερος είναι με το μέρος του δυνατού!

Στο άλλο, ανήκουν όλοι όσοι εμπεριστατωμένα αποδεικνύουν ότι εξόρυξη + επεξεργασία μεταλλευμάτων με σκοπό την παραγωγή χρυσού θα έχει τραγικές συνέπειες στο περιβάλλον της πατρίδας μας.

Το πανηγύρι συνεχίζεται βεβαίως, με τις πολύ κρίσιμες εκλογές για τον Καλλικράτειο Δήμο Αριστοτέλη.

Το ιστολόγιο http://acanthos.blogspot.com/ παίρνοντας σαφή θέση Κατά των σχεδίων της «Ελληνικός Χρυσός». Θεωρώντας Μείζονος σημασίας το θέμα της εξόρυξης και επεξεργασίας μεταλλευμάτων με σκοπό την παραγωγή χρυσού, και καθοριστική, για τα σχέδια των χρυσοθήρων, τη στάση του Δήμαρχου και του Δημοτικού συμβουλίου που θα προκύψει, απαιτεί απ’ τους υποψήφιους που θα ζητήσουν την ψήφο του λαού της περιοχής μας να τοποθετηθούν ΚΑΘΑΡΑ : Είναι με τους χρυσοθήρες ή με το περιβάλλον και την ήπια ανάπτυξη της ΒΑ Χαλκιδικής;

ΥΓ: Το μπάνερ που βλέπετε στα δεξιά του μπλογκ είναι διαθέσιμο σε όποιον το επιθυμεί. Αρκεί ένα mail στο: acanthos0@gmail.com για τα διαδικαστικά της εγκατάστασης στη σελίδα του.

Οι φωτιές τ’ Άι Γιαννιού κι οι Ζντρίγες

Κάθε χρόνο στις 24 Ιουνίου, τ’ Άι Γιαννιού ανήμερα, μικρά και μεγάλα αγόρια (πιδιά) της Ιερισσού πήγαιναν απ’ το πρωί στις περιοχές γύρω απ’ το χωριό και μάζευαν προσανάματα, ξύλα για φωτιά και λουλούδια για τα στεφάνια που θα φορούσαν το βράδυ. Τα λουλούδια ήταν συνήθως από αγιόκλημα κι από γιασεμιά γι’ αυτό τα στεφάνια ήταν άσπρα απ’ τα λουλούδια και πράσινα απ’ τα φύλλα και τα τρυφερά κλωνάρια τους. Τα φορτώνονταν λοιπόν ή τα φόρτωναν στα γαϊδούρια και έπαιρναν το δρόμο για το χωριό.

Σαν έπαιρνε και σουρούπωνε ήταν όλα έτοιμα για «ντ μπαμπαρούτα» Κάθε γειτονιά γίνονταν μια μεγάλη παρέα και μαζεύονταν σε κάποιο συγκεκριμένο σημείο, όπου παραδοσιακά ανάβονταν «η φωτιά τ’ Άι Γιαννιού» Οι πιο επιτήδειοι, συνήθως οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, χρησιμοποιώντας ως προσάναμμα τα «τσάκνα» που είχαν μαζέψει το πρωί, αλλά και ξερά πρωτομαγιάτικα στεφάνια που έφερναν οι νοικοκυρές απ’ τα σπίτια τους, έδιναν φωτιά και σε λίγο όλα θα ήταν έτοιμα. Μικροί και μεγάλοι γύρω απ’ τη φωτιά έφτιαχναν στεφάνια απ’ τα λουλούδια που είχαν μαζέψει και όποιος ήταν έτοιμος έπαιρνε φόρα και πηδούσε πάνω απ’ τη φωτιά, φωνάζοντας δυνατά: Η Ζντρίγα να καεί κι ιγώ να μην καώ!. Σε λίγη ώρα, απ’ όλες τις μεριές της φωτιάς, διασταυρώνονταν αγόρια και κορίτσια, μικροί και μεγάλοι, φωνάζοντας τα ίδια λόγια: Η Ζντρίγα να καεί κι ιγώ να μην καώ!

Το έθιμο του πηδήματος της φωτιάς, ανήμερα ή παραμονή του Αϊ – Γιαννιού, υπάρχει σχεδόν σ’ όλη την Ελλάδα και είναι από μια άποψη λείψανο των Διονυσιακών Μυστηρίων, κατά τα οποία οι Βακχίδες, στεφανωμένες με κισσούς, κρατούσαν ξύλινα ομοιώματα του Διόνυσου και χόρευαν και πηδούσαν πάνω απ' τη φωτιά. Η χριστιανική παράδοση λέει πως ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής που ζούσε στην έρημο, έκαιγε την εποχή αυτή τ’ άγρια χορτάρια στα έλη, για να μην πηγαίνουν κουνούπια και άλλα έντομα και γεννούν τ’ αυγά τους. Μάλιστα σε ορισμένες περιοχές υπάρχουν και έθιμα μπολιασμένα με «μαντικά» κατάλοιπα απ’ την Αρχαιότητα. Για περισσότερα ρίξτε μια ματιά ΕΔΩ
Αυτό που κάνει όμως την Ιερισσιώτικη εκδοχή του εθίμου να διαφέρει, είναι αυτή η δυνατή φωνή που ακούγεται πάνω απ’ τη φωτιά να λέει: Η Ζντρίγα να καεί κι ιγώ να μην καώ! Είναι αυτό το παγανιστικό κάτι, που περνάει από γενιά σε γενιά στους Ιερισσιώτες και που, παπάδες και καλόγεροι, αιώνες τώρα, δε μπόρεσαν να θάψουν. Αν τα καταφέρει η τηλεοπτική συνωμοσία του παγκοσμιοποιημένου μικρομεσαίου τίποτα, δεν το γνωρίζω.

Τι είναι όμως οι Ζντρίγες;

Λεξικογραφικά και ετυμολογικά, τα αποτελέσματα είναι τα εξής:

[μσν. στρίγκλα, στρίγλα αντδ. < λατ. *strigula υποκορ. του striga `κακό πνεύμα που ουρλιάζει τη νύχτα και βλάπτει τα παιδιά΄ <>

Μάλλον είναι σχετικά όλα τα προηγούμενα, μιας και το striga από το Ζντρίγα (επιμένω στο Ζ και όχι στο σωστότερο ίσως Σ, για λόγους έμφασης στην προφορά) φαίνεται πολύ κοντά. Εξάλλου κι η νοηματική συνάφεια είναι εμφανέστατη.

Αν όμως ψάξουμε λίγο περισσότερο θα δούμε ότι η λεξικογραφική απόδοση του όρου Στρίγκλα:

στρίγκλα η [stríŋgla] & στρίγλα η [stríγla] . (στη σημ. 2) στρίγκλος [stríŋglos] & στρίγλος [stríγlos] :1.(λαογρ.) δαιμόνιο με τη μορφή ισχνής και άσχημης γριάς που, σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, προξενεί κακό κάνοντας μαγείες (ιδ. σε λεχώνες και σε βρέφη). 2. χαρακτηρισμός ιδιαίτερα δύστροπης, κακιάς, μοχθηρής γυναίκας: Παντρεύτηκε μια ~. H ~ που έγινε αρνάκι.

δεν αποδίδει σωστά, αυτό που εμείς εννοούμε με τον όρο Ζντρίγα.

Σύμφωνα με την παράδοση της Ιερισσού, οι Ζντρίγες είναι όμορφες κοπέλες που εμφανίζονται στα ξέφωτα και προσπαθούν με γητειές, παιχνίδια και τραγούδια, να αναγκάσουν τον άνθρωπο που θα ξεμείνει κοιμισμένος στην ύπαιθρο (βοσκός, υλοτόμος κ.λπ) να μιλήσει. Δεν είναι τυχαία η φράση: Γιέδα ντ Ζντρίγα μαρί κουρίτσα! που λέει η Ιερισσιώτισσα για μια πανούργα γυναίκα. Αν καταφέρουν να του αποσπάσουν έστω και μία λέξη, τότε του παίρνουν για πάντα τη μιλιά και τον αφήνουν νεραϊδοχτυπημένο.

Οι Ζντρίγες, τα ξωτικά της Ιερισσού δηλαδή, μοιάζουν περισσότερο με τις Νεράιδες ή Ανεράδες, της Ελληνικής παράδοσης. Αυτές είναι αέρινα πλάσματα, όμορφα και ασπροφόρα, παιχνιδιάρικα και γελαστά. Όταν εμφανίζονται στις πηγές, μαγεύουν τους περαστικούς που μπορεί να τις απαντήσουν στο δρόμο τους, αλλά κανείς δεν πρέπει να παρασυρθεί και να τους μιλήσει, γιατί τον τρελαίνουν ή του παίρνουν τη μιλιά...

Οι Ιερισσιώτες μεγαλώσαμε με τις Ζντρίγες, πρωταγωνίστριες στα παραμύθια μας Άλλες φορές εμφανίζονταν «ζ κακιά ντ λασπ», άλλες «πουπά στα γιλαδόσπτα κι στα πλακιά», άλλες «σντου Κάκαβου» κι άλλες … μέσα στο χωριό, στα σκοτεινά μέρη απ’ τα οποία, μικρά παιδιά, δεν έπρεπε να περνάμε τη νύχτα, όπως πχ τα λογής λογής «δεντρικά» με κυριότερα αυτά πίσω απ’ την εκκλησία

Οι Ζντρίγες είναι όμορφες!

Οι Ζντρίγες είναι πονηρές!

Είναι όμως δικές μας, Ιερισσιώτισσες!

Κι όσο τις καίμε, τόσο αυτές ομορφαίνουν και δίνουν ζωή στα δάση και τ’ αρμάνια γύρω απ’ το χωριό μας.

Ας πηδήξουμε και φέτος τις φωτιές λοιπόν κι ας φωνάξουμε και φέτος στην αρχή του Θερινού Ηλιοστασίου: Η Ζντρίγα να καεί κι ιγώ να μην καώ!

Πολιτιστικές εκδηλώσεις στην περιφέρεια Και διηγώντας τες να κλαις

Πέντε Πέντε Δέκα .
Δέκα Δέκα ανεβαίνω….
Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το τραγούδι του καλοκαιριού της Άνω- Κάτω Ραχούλας, αν αποφάσιζε κάποιος να το μετονομάσει σε Πολιτιστικό Καλοκαίρι της Άνω Κάτω Ραχούλας. Ο λόγος φυσικά που επιστρατεύτηκε το μελωδικό χασαποσέρβικο του Εθνικού μας συνθέτη είναι ο Πολιτισμός.
Ω! Καημένη λέξη !
Ω! πόσα πολλά επέρασες,
να καταλήξεις τελικά,
σάλιο σε ασύρματα μικρόφωνα .
Που ‘ναι…
Αγνώστου
Σ’ αυτό το σημείο, διακόπτουμε τον ποιητή, γιατί οι διαπιστώσεις του, όσο και όμορφα να είναι γραμμένες, προκαλούν μελαγχολικούς συνειρμούς και ως γνωστόν, δεν είναι καιρός για τέτοια. Οι καιροί είναι επικίνδυνοι. Τα όρια στενεύουν και λέξεις πλατιές εκπίπτουν τόσο πολύ, ώστε οι έννοιες που πρεσβεύονται απ’ αυτές να μην είναι άμεσα αναγνωρίσιμες. Τι εννοούμε, ας πούμε, όταν λέμε τη λέξη Δημοκρατία; Κάτι πολύ αφηρημένο. Κάτι που γίνεται συγκεκριμένο και άπτεται της πραγματικότητας, μόνο αν κολλήσουμε στο τέλος του κάποιο ποσοστό π.χ Δημοκρατία των 2/3 ή του 1/5 ή του 1/1000 . Ανάλογη είναι η κατάσταση και με τη λέξη πολιτισμός. Η λέξη αυτή αποχτάει διαφορετικό νόημα, ανάλογα με τα χείλια που την προφέρουν.. Για τον σώφρονα πολίτη, για παράδειγμα, πολιτισμός σημαίνει παιδεία και επένδυση για το μέλλον του κόσμου, για τους αγοραίους καλλιτέχνες σημαίνει αρπαχτή και για τους κρατικοδίαιτους παράγοντες , ποσοστά επί των επιχορηγήσεων.
Αιτία όλης αυτής της γκρίνιας, το περίφημο Πολιτιστικό Καλοκαίρι της Άνω-Κάτω Ραχούλας.
Η Άνω όπως και η Κάτω Ραχούλα λοιπόν, υπάγεται στον καποδιστριακό Δήμο Ιερόκλειας. Η Άνω Ραχούλα είναι εξ απανέκαθεν συντηρητική, ενώ η Κάτω ξεφεύγει λίγο, μιας κι απ’ το 70τόσο της έμειναν αμανάτι ένας Πολιτιστικός κι ένας Σύλλογος γυναικών. Αυτά τα άντρα των κουμουνιστών, όπως έλεγαν οι Ανωραχιώτες, έκαναν τη διαφορά και χώριζαν αδέρφια μεταξύ τους.
«Καποδιστριακό» καλοκαίρι, για το νεοσύστατο Δήμο κι ο Δήμαρχος ανακαλύπτει κάτι μυστήρια κονδύλια «για την πολιτιστική αναμόρφωση της υπαίθρου». Έτσι καλεί τους τοποτηρητές για «συνεργασία και ενημέρωση». Ούτε λίγο ούτε πολύ, τους λέει «παίζουν κάτι φράγκα για τον πολιτισμό, κόψτε το λαιμό σας, να τα τσιμπήσουμε». Έτσι οι υπεύθυνοι των «δημοτικών διαμερισμάτων» γυρνάν στα χωριά τους προβληματισμένοι τα μάλα, απ’ αυτά που τους είπε ο δήμαρχος.
Ο μόνος απ’ όλους που δεν προβληματίζεται καθόλου είναι αυτός της Κάτω Ραχούλας, μιας και οτιδήποτε έχει σχέση με τον πολιτισμό το αναθέτει στον πολιτιστικό και ησυχάζει. Φωνάζει λοιπόν τον δάσκαλο και κανα δυο «κουλτουριάρηδες» απ’ τον σύλλογο και τους ανακοινώνει τα νέα. Τους παρακαλεί δε, να μη φέρουν τίποτα μυστήριους και τους πάρουν με τα ζαρζαβατικά, γιατί στο κάτω κάτω αυτός θα φανεί μπροστά. Τις επόμενες μέρες στον σύλλογο, επικρατεί μια κατάσταση πανικού. Τα τριάντα μέλη του, σε συνελεύσεις επί συνελεύσεων, καταθέτουν τις ιδέες τους για την καλύτερη αξιοποίηση του πολιτιστικού πακέτου. Αποφασίζουν το σύνολο των εκδηλώσεων να το ονομάσουν «Πολιτιστικό καλοκαίρι Κάτω Ραχούλας» και με δεδομένο ότι οι εκδηλώσεις θα είναι μουσικές, καταλήγουν να επικοινωνήσουν με κάποιους τραγουδιστές, για να δουν τι τελικά θα κάνουν και πως θα κινηθούν. Κάποιους περίεργους που επέμεναν στην άποψη ότι ο πολιτισμός είναι τεράστια ως έννοια και δε μπορούμε να την εγκλωβίζουμε στις τέχνες, πόσο μάλλον σε μία απ’ αυτές τη μουσική και μάλιστα σε συγκεκριμένα είδη της, τους αποστόμωσαν, λέγοντάς τους πως «αυτά τα αναρχικά να τα πουν εκεί που… περνάν» και να μη φωνάζουν, γιατί εκτός από συναυλίες θα έχουν και…. έκθεση φωτογραφίας. Το κυριότερο δε επιχείρημά τους ήταν : «Μ..λάκες, μη κάνουμε μ..λακίες, γιατί πρώτη φορά μας έδωσαν οι μ..λάκες πέντε φράγκα, μην τα χάσουμε από μ..λακία μας και την άλλη φορά μας γράψουν».
Στην Άνω Ραχούλα, τα πράγματα είναι πολύ απλά. Ελλείψει συλλόγου, ο τοπικός άρχων παίρνει τηλέφωνο σ’ έναν «δικό» του στην Αθήνα, που ξέρει την πιάτσα και τον παρακαλεί, με το αζημίωτο φυσικά, να τον φέρει σε επαφή με κάποιον ατζέντη. Έτσι, πολύ απλά, με δυο τηλεφωνήματα, κανονίζονται τα ποσά και τα ποσοστά των δύο πλευρών, η ημερομηνία της πολιτιστικής λαϊκής βραδιάς κι ούτε μπελάδες ούτε στεναχώριες. Μάλιστα, όταν κάποιος φίλος του, από ένα διαμέρισμα ενός άλλου δήμου, του ζήτησε το know how, ο πρώτος πολίτης της Άνω Ραχούλας του το έδωσε μεν, αλλά –μεταξύ μας - με ένα λογικό ποσό για τις «άκρες».
Εν τω μεταξύ στην Κάτω Ραχούλα ο Σύλλογος, μη έχοντας καταλήξει σ’ ένα πρόγραμμα, έχει κάνει τον ΟΤΕ πλούσιο με τα τηλεφωνήματα στη πρωτεύουσα και άκρη δε μπορεί να βγάλει. Δυο βδομάδες πριν τις εκδηλώσεις κι απ’ τον κατάλογο έχουν σβηστεί όλα τα “πρώτα” ονόματα του «έντεχνου» και
σιγά σιγά τελειώνουν και τα “δεύτερα”. Ακόμη και κάποια Ελληνικά ροκ, για τη νεολαία, κρίθηκαν ακατάλληλα λόγω…τιμής.
« Νόμιζα ότι τα πράματα ήταν όπως παλιά, αλλά αυτοί οι παλιο…έχουν ξεφύγει। Άκου 15 χιλιάρικα ο ένας, για μια ωρίτσα και τα μηχανήματα δικά μας !» Φωνάζει τσατισμένος ο πρόεδρος, και συνεχίζει «Αμ οι άλλοι οι ροκάδες; Οι επαναστάτες; 6 χαρτιά τη βραδιά! καλά ρε γαμώτο, τρελαθήκαμε;»
Έτσι συγκαλεί γενική συνέλευση του συλλόγου και τους ανακοινώνει ότι με τα 30χιλιάρικα που τους δίνει το υπουργείο, μπορούν να φέρουν το πολύ «μιάμιση έντεχνη φίρμα» συν τα υπόλοιπα έξοδα. Η σιωπή δε, μετατρέπεται σε παγωμάρα, όταν ανακοινώνει τα αποτελέσματα των ερευνών και των επαφών του. Μένουν όλοι στήλες άλατος, με τις οικονομικές και όχι μόνο, απαιτήσεις των καλλιτεχνών (αν νομίζετε ότι χρειάζονται «» στη λέξη καλλιτεχνών, βάλτε τα μόνοι σας). Κάποιος φανερά ενοχλημένος μιας και πέσανε στα μάτια του, αρκετά απ’ τα είδωλά του, δηλώνει ότι πουλάει κοψοχρονιά όλα του τα σι ντι τους. Κάποιος άλλος, αμετανόητος, αρχίζει να βρίζει το κωλοσύστημα που παίρνει τα πιο αγνά και ευαίσθητα παιδιά και τα μεταμορφώνει σε καρχαρίες. Όλοι όμως, με κατεβασμένα τα μούτρα, συμφωνούν ότι μικρές και μεγάλες φίρμες, έντεχνες και άτεχνες, κάθε καλοκαίρι με το πρόσχημα της πολιτισμικής εξόρμησης, ορμούν ως νέοι πειρατές, να κουρσέψουν την πάμπλουτη, όπως νομίζουν, κι ανυποψίαστη επαρχία. Κι όπως πολύ σωστά είπε κάποιος της παρέας, με τόσα που ζητάν, νομίζεις πως η επαρχία στα μάτια τους φαντάζει ως η κότα με τα χρυσά αυγά.
Πέντε Πέντε Δέκα ,
Δέκα Δέκα θα σου δίνω τα ….
και το ρίχνω στο τραγούδι γιατί όσο το σκέφτομαι, τόσο αυτοί οι απίστευτοι πραματευτάδες των καλοκαιρινών συναυλιών στην επαρχία, μου μοιάζουν με λαθρέμπορους που εισάγουν το προϊόν τους σε μια περιοχή όπου για κάποιο λόγο έχει επιβληθεί «πολιτιστικό» εμπάργκο.