«Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος» της Αγίας Μητέρας «Εταιρίας» και οι Υποψήφιοι για το Δήμο Αριστοτέλη

Όταν οι δυνατοί μάχονται με το λαό,

ο ουδέτερος είναι με το μέρος του δυνατού!

Η περιοχή μας, η ΒΑ Χαλκιδική δηλαδή, έχει την τύχη και την ατυχία πέρα απ’ τη σπάνια φυσική της ομορφιά να διαθέτει και πλούσια αποθέματα μετάλλων. Απ’ την αρχαιότητα όμως μέχρι σήμερα, ποτέ ο ντόπιος πληθυσμός δεν απόλαυσε τα πλούτη που προέρχονταν απ’ αυτά. Πάντα εργάτες σε ξένα αφεντικά. Ποτέ οι κάτοικοι δε διαχειρίστηκαν τον πλούτο της περιοχής τους, κατά το δοκούν και προς ίδιον όφελος. Μ’ ένα ξεροκόμματο ο τεράστιος πλούτος της περιοχής έμπαινε σε ξένες τσέπες αφήνοντας τρύπια βουνά, σκουριά και μαύρες θάλασσες. Τον περασμένο αιώνα μεγαλοβιομήχανοι αυτοχρησμένοι τοπικοί ευεργέτες, αφού καταλήστευσαν τον ορυκτό πλούτο της περιοχής μας, όταν αυτή δεν τους εξασφάλιζε το παντεσπάνι τους, με τη βοήθεια των ανθρώπων τους στην κρατική μηχανή, την παρέδωσαν σε ξένους και τώρα σε ντόπιους χρυσοθήρες

Όλα τα παραπάνω αφορούν το οικονομικό μέρος της υπόθεσης. Αλλά και το κοινωνικό είναι εξίσου σοβαρό. Το «έργο» δημιούργησε, σχεδόν απόλυτα στο Στρατώνι, αρκετά στη Στρατονίκη και τα Στάγειρα και λιγότερο αλλού, μια τοπική κοινωνία «Ιδρυματοποιημένη», με όλα τα κλασσικά συμπτώματα της νόσου. Η πλήρης εξάρτηση απ’ την «Εταιρία» μας φέρνει στο νου Οργουελικά σενάρια ή καλύτερα την κοινωνία που περιγράφεται προφητικά απ’ τον Άλντους Χάξλεϋ, στο «Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος». Διαστρωμάτωση της κοινωνίας ανάλογη με αυτήν της «Εταιρίας», μιας και ο προϊστάμενος στη δουλειά είναι και συγχωριανός σου. Απόλυτος προγραμματισμός του χρόνου σε ατομικό επίπεδο, αλλά και ευρύτερα. Ανθρωποφαγία στην Ιεραρχία και ομοιομορφία στο ντύσιμο, στη σκέψη, ακόμη και στα όνειρα. Μιας και οι ζυμώσεις σε κοινωνικό επίπεδο είναι τόσο ίδιες και βαρετά επαναλαμβανόμενες, που λογικά παράγουν το ίδιο ομοιόμορφο αποτέλεσμα Η «Αγία Εταιρία» παρέχει τα πάντα κι εμείς την προσκυνούμε προσφέροντάς της τα παιδιά μας, το περιβάλλον μας και ως εκ τούτου τις ζωές μας

Κι έρχεται η εποχή που η παγκοσμιοποιημένη οικονομία, μετατρέπει τις άλλοτε παχιές αγελάδες του ντόπιου υπεδάφους σε ισχνές, ημιθανείς σκιές του εαυτού τους. Οι εξαρτημένοι απ’ τη μητέρα «Εταιρία» βρίσκονται μόνοι στο έλεος μιας αγοράς που δεν αναγνωρίζει τις «Εταιρικές τους γνώσεις και ιδιότητες» και τους ζητά ανταγωνιστικές δεξιότητες, που οι περισσότεροι όμως δε διαθέτουν. Είναι ακριβώς η εποχή που ντόπιοι κομματάρχες σε συνδυασμό με εθνικά και υπερεθνικά αφεντικά, την εποχή της μεγάλης Σημιτικής ρεμούλας, ζητούν απ’ το ντόπιο πληθυσμό τα Χρυσαφικά που έχει καλά κρυμμένα στη γη του. Το κόστος τεράστιο και τα οφέλη πέρα απ’ την ολιγόχρονη απασχόληση κάποιων κατοίκων, ανύπαρκτα.

Η ΒΑ Χαλκιδική δεν έχει ανάγκη τους αδηφάγους χρυσοθήρες και το διατρανώνει με όλους τους τρόπους. Κι εδώ αρχίζει το μεγάλο πανηγύρι, στο οποίο συμμετέχουμε όλοι μας.

Η περιοχή χωρίζεται σε δύο στρατόπεδα Στο ένα, ανήκουν οι εξαρτημένοι εργασιακά και κοινωνικά απ’ την «Εταιρία», με τους Εργατιστές φιλοσοβιετικούς του ΚΚΕ και οι έχοντες συμφέροντα, καθεστωτικοί κυρίως πολιτικοί τύπου Πάχτα, Λαμπράκη κ.λπ

Όπως επίσης και κάποιοι κουτοπόνηροι πολιτικάντηδες οι οποίοι δηλώνουν διπλωματική ουδετερότητα, γνωρίζοντας ότι: Όταν οι δυνατοί μάχονται με το λαό, ο ουδέτερος είναι με το μέρος του δυνατού!

Στο άλλο, ανήκουν όλοι όσοι εμπεριστατωμένα αποδεικνύουν ότι εξόρυξη + επεξεργασία μεταλλευμάτων με σκοπό την παραγωγή χρυσού θα έχει τραγικές συνέπειες στο περιβάλλον της πατρίδας μας.

Το πανηγύρι συνεχίζεται βεβαίως, με τις πολύ κρίσιμες εκλογές για τον Καλλικράτειο Δήμο Αριστοτέλη.

Το ιστολόγιο http://acanthos.blogspot.com/ παίρνοντας σαφή θέση Κατά των σχεδίων της «Ελληνικός Χρυσός». Θεωρώντας Μείζονος σημασίας το θέμα της εξόρυξης και επεξεργασίας μεταλλευμάτων με σκοπό την παραγωγή χρυσού, και καθοριστική, για τα σχέδια των χρυσοθήρων, τη στάση του Δήμαρχου και του Δημοτικού συμβουλίου που θα προκύψει, απαιτεί απ’ τους υποψήφιους που θα ζητήσουν την ψήφο του λαού της περιοχής μας να τοποθετηθούν ΚΑΘΑΡΑ : Είναι με τους χρυσοθήρες ή με το περιβάλλον και την ήπια ανάπτυξη της ΒΑ Χαλκιδικής;

ΥΓ: Το μπάνερ που βλέπετε στα δεξιά του μπλογκ είναι διαθέσιμο σε όποιον το επιθυμεί. Αρκεί ένα mail στο: acanthos0@gmail.com για τα διαδικαστικά της εγκατάστασης στη σελίδα του.

Οι φωτιές τ’ Άι Γιαννιού κι οι Ζντρίγες

Κάθε χρόνο στις 24 Ιουνίου, τ’ Άι Γιαννιού ανήμερα, μικρά και μεγάλα αγόρια (πιδιά) της Ιερισσού πήγαιναν απ’ το πρωί στις περιοχές γύρω απ’ το χωριό και μάζευαν προσανάματα, ξύλα για φωτιά και λουλούδια για τα στεφάνια που θα φορούσαν το βράδυ. Τα λουλούδια ήταν συνήθως από αγιόκλημα κι από γιασεμιά γι’ αυτό τα στεφάνια ήταν άσπρα απ’ τα λουλούδια και πράσινα απ’ τα φύλλα και τα τρυφερά κλωνάρια τους. Τα φορτώνονταν λοιπόν ή τα φόρτωναν στα γαϊδούρια και έπαιρναν το δρόμο για το χωριό.

Σαν έπαιρνε και σουρούπωνε ήταν όλα έτοιμα για «ντ μπαμπαρούτα» Κάθε γειτονιά γίνονταν μια μεγάλη παρέα και μαζεύονταν σε κάποιο συγκεκριμένο σημείο, όπου παραδοσιακά ανάβονταν «η φωτιά τ’ Άι Γιαννιού» Οι πιο επιτήδειοι, συνήθως οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, χρησιμοποιώντας ως προσάναμμα τα «τσάκνα» που είχαν μαζέψει το πρωί, αλλά και ξερά πρωτομαγιάτικα στεφάνια που έφερναν οι νοικοκυρές απ’ τα σπίτια τους, έδιναν φωτιά και σε λίγο όλα θα ήταν έτοιμα. Μικροί και μεγάλοι γύρω απ’ τη φωτιά έφτιαχναν στεφάνια απ’ τα λουλούδια που είχαν μαζέψει και όποιος ήταν έτοιμος έπαιρνε φόρα και πηδούσε πάνω απ’ τη φωτιά, φωνάζοντας δυνατά: Η Ζντρίγα να καεί κι ιγώ να μην καώ!. Σε λίγη ώρα, απ’ όλες τις μεριές της φωτιάς, διασταυρώνονταν αγόρια και κορίτσια, μικροί και μεγάλοι, φωνάζοντας τα ίδια λόγια: Η Ζντρίγα να καεί κι ιγώ να μην καώ!

Το έθιμο του πηδήματος της φωτιάς, ανήμερα ή παραμονή του Αϊ – Γιαννιού, υπάρχει σχεδόν σ’ όλη την Ελλάδα και είναι από μια άποψη λείψανο των Διονυσιακών Μυστηρίων, κατά τα οποία οι Βακχίδες, στεφανωμένες με κισσούς, κρατούσαν ξύλινα ομοιώματα του Διόνυσου και χόρευαν και πηδούσαν πάνω απ' τη φωτιά. Η χριστιανική παράδοση λέει πως ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής που ζούσε στην έρημο, έκαιγε την εποχή αυτή τ’ άγρια χορτάρια στα έλη, για να μην πηγαίνουν κουνούπια και άλλα έντομα και γεννούν τ’ αυγά τους. Μάλιστα σε ορισμένες περιοχές υπάρχουν και έθιμα μπολιασμένα με «μαντικά» κατάλοιπα απ’ την Αρχαιότητα. Για περισσότερα ρίξτε μια ματιά ΕΔΩ
Αυτό που κάνει όμως την Ιερισσιώτικη εκδοχή του εθίμου να διαφέρει, είναι αυτή η δυνατή φωνή που ακούγεται πάνω απ’ τη φωτιά να λέει: Η Ζντρίγα να καεί κι ιγώ να μην καώ! Είναι αυτό το παγανιστικό κάτι, που περνάει από γενιά σε γενιά στους Ιερισσιώτες και που, παπάδες και καλόγεροι, αιώνες τώρα, δε μπόρεσαν να θάψουν. Αν τα καταφέρει η τηλεοπτική συνωμοσία του παγκοσμιοποιημένου μικρομεσαίου τίποτα, δεν το γνωρίζω.

Τι είναι όμως οι Ζντρίγες;

Λεξικογραφικά και ετυμολογικά, τα αποτελέσματα είναι τα εξής:

[μσν. στρίγκλα, στρίγλα αντδ. < λατ. *strigula υποκορ. του striga `κακό πνεύμα που ουρλιάζει τη νύχτα και βλάπτει τα παιδιά΄ <>

Μάλλον είναι σχετικά όλα τα προηγούμενα, μιας και το striga από το Ζντρίγα (επιμένω στο Ζ και όχι στο σωστότερο ίσως Σ, για λόγους έμφασης στην προφορά) φαίνεται πολύ κοντά. Εξάλλου κι η νοηματική συνάφεια είναι εμφανέστατη.

Αν όμως ψάξουμε λίγο περισσότερο θα δούμε ότι η λεξικογραφική απόδοση του όρου Στρίγκλα:

στρίγκλα η [stríŋgla] & στρίγλα η [stríγla] . (στη σημ. 2) στρίγκλος [stríŋglos] & στρίγλος [stríγlos] :1.(λαογρ.) δαιμόνιο με τη μορφή ισχνής και άσχημης γριάς που, σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, προξενεί κακό κάνοντας μαγείες (ιδ. σε λεχώνες και σε βρέφη). 2. χαρακτηρισμός ιδιαίτερα δύστροπης, κακιάς, μοχθηρής γυναίκας: Παντρεύτηκε μια ~. H ~ που έγινε αρνάκι.

δεν αποδίδει σωστά, αυτό που εμείς εννοούμε με τον όρο Ζντρίγα.

Σύμφωνα με την παράδοση της Ιερισσού, οι Ζντρίγες είναι όμορφες κοπέλες που εμφανίζονται στα ξέφωτα και προσπαθούν με γητειές, παιχνίδια και τραγούδια, να αναγκάσουν τον άνθρωπο που θα ξεμείνει κοιμισμένος στην ύπαιθρο (βοσκός, υλοτόμος κ.λπ) να μιλήσει. Δεν είναι τυχαία η φράση: Γιέδα ντ Ζντρίγα μαρί κουρίτσα! που λέει η Ιερισσιώτισσα για μια πανούργα γυναίκα. Αν καταφέρουν να του αποσπάσουν έστω και μία λέξη, τότε του παίρνουν για πάντα τη μιλιά και τον αφήνουν νεραϊδοχτυπημένο.

Οι Ζντρίγες, τα ξωτικά της Ιερισσού δηλαδή, μοιάζουν περισσότερο με τις Νεράιδες ή Ανεράδες, της Ελληνικής παράδοσης. Αυτές είναι αέρινα πλάσματα, όμορφα και ασπροφόρα, παιχνιδιάρικα και γελαστά. Όταν εμφανίζονται στις πηγές, μαγεύουν τους περαστικούς που μπορεί να τις απαντήσουν στο δρόμο τους, αλλά κανείς δεν πρέπει να παρασυρθεί και να τους μιλήσει, γιατί τον τρελαίνουν ή του παίρνουν τη μιλιά...

Οι Ιερισσιώτες μεγαλώσαμε με τις Ζντρίγες, πρωταγωνίστριες στα παραμύθια μας Άλλες φορές εμφανίζονταν «ζ κακιά ντ λασπ», άλλες «πουπά στα γιλαδόσπτα κι στα πλακιά», άλλες «σντου Κάκαβου» κι άλλες … μέσα στο χωριό, στα σκοτεινά μέρη απ’ τα οποία, μικρά παιδιά, δεν έπρεπε να περνάμε τη νύχτα, όπως πχ τα λογής λογής «δεντρικά» με κυριότερα αυτά πίσω απ’ την εκκλησία

Οι Ζντρίγες είναι όμορφες!

Οι Ζντρίγες είναι πονηρές!

Είναι όμως δικές μας, Ιερισσιώτισσες!

Κι όσο τις καίμε, τόσο αυτές ομορφαίνουν και δίνουν ζωή στα δάση και τ’ αρμάνια γύρω απ’ το χωριό μας.

Ας πηδήξουμε και φέτος τις φωτιές λοιπόν κι ας φωνάξουμε και φέτος στην αρχή του Θερινού Ηλιοστασίου: Η Ζντρίγα να καεί κι ιγώ να μην καώ!

Πολιτιστικές εκδηλώσεις στην περιφέρεια Και διηγώντας τες να κλαις

Πέντε Πέντε Δέκα .
Δέκα Δέκα ανεβαίνω….
Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το τραγούδι του καλοκαιριού της Άνω- Κάτω Ραχούλας, αν αποφάσιζε κάποιος να το μετονομάσει σε Πολιτιστικό Καλοκαίρι της Άνω Κάτω Ραχούλας. Ο λόγος φυσικά που επιστρατεύτηκε το μελωδικό χασαποσέρβικο του Εθνικού μας συνθέτη είναι ο Πολιτισμός.
Ω! Καημένη λέξη !
Ω! πόσα πολλά επέρασες,
να καταλήξεις τελικά,
σάλιο σε ασύρματα μικρόφωνα .
Που ‘ναι…
Αγνώστου
Σ’ αυτό το σημείο, διακόπτουμε τον ποιητή, γιατί οι διαπιστώσεις του, όσο και όμορφα να είναι γραμμένες, προκαλούν μελαγχολικούς συνειρμούς και ως γνωστόν, δεν είναι καιρός για τέτοια. Οι καιροί είναι επικίνδυνοι. Τα όρια στενεύουν και λέξεις πλατιές εκπίπτουν τόσο πολύ, ώστε οι έννοιες που πρεσβεύονται απ’ αυτές να μην είναι άμεσα αναγνωρίσιμες. Τι εννοούμε, ας πούμε, όταν λέμε τη λέξη Δημοκρατία; Κάτι πολύ αφηρημένο. Κάτι που γίνεται συγκεκριμένο και άπτεται της πραγματικότητας, μόνο αν κολλήσουμε στο τέλος του κάποιο ποσοστό π.χ Δημοκρατία των 2/3 ή του 1/5 ή του 1/1000 . Ανάλογη είναι η κατάσταση και με τη λέξη πολιτισμός. Η λέξη αυτή αποχτάει διαφορετικό νόημα, ανάλογα με τα χείλια που την προφέρουν.. Για τον σώφρονα πολίτη, για παράδειγμα, πολιτισμός σημαίνει παιδεία και επένδυση για το μέλλον του κόσμου, για τους αγοραίους καλλιτέχνες σημαίνει αρπαχτή και για τους κρατικοδίαιτους παράγοντες , ποσοστά επί των επιχορηγήσεων.
Αιτία όλης αυτής της γκρίνιας, το περίφημο Πολιτιστικό Καλοκαίρι της Άνω-Κάτω Ραχούλας.
Η Άνω όπως και η Κάτω Ραχούλα λοιπόν, υπάγεται στον καποδιστριακό Δήμο Ιερόκλειας. Η Άνω Ραχούλα είναι εξ απανέκαθεν συντηρητική, ενώ η Κάτω ξεφεύγει λίγο, μιας κι απ’ το 70τόσο της έμειναν αμανάτι ένας Πολιτιστικός κι ένας Σύλλογος γυναικών. Αυτά τα άντρα των κουμουνιστών, όπως έλεγαν οι Ανωραχιώτες, έκαναν τη διαφορά και χώριζαν αδέρφια μεταξύ τους.
«Καποδιστριακό» καλοκαίρι, για το νεοσύστατο Δήμο κι ο Δήμαρχος ανακαλύπτει κάτι μυστήρια κονδύλια «για την πολιτιστική αναμόρφωση της υπαίθρου». Έτσι καλεί τους τοποτηρητές για «συνεργασία και ενημέρωση». Ούτε λίγο ούτε πολύ, τους λέει «παίζουν κάτι φράγκα για τον πολιτισμό, κόψτε το λαιμό σας, να τα τσιμπήσουμε». Έτσι οι υπεύθυνοι των «δημοτικών διαμερισμάτων» γυρνάν στα χωριά τους προβληματισμένοι τα μάλα, απ’ αυτά που τους είπε ο δήμαρχος.
Ο μόνος απ’ όλους που δεν προβληματίζεται καθόλου είναι αυτός της Κάτω Ραχούλας, μιας και οτιδήποτε έχει σχέση με τον πολιτισμό το αναθέτει στον πολιτιστικό και ησυχάζει. Φωνάζει λοιπόν τον δάσκαλο και κανα δυο «κουλτουριάρηδες» απ’ τον σύλλογο και τους ανακοινώνει τα νέα. Τους παρακαλεί δε, να μη φέρουν τίποτα μυστήριους και τους πάρουν με τα ζαρζαβατικά, γιατί στο κάτω κάτω αυτός θα φανεί μπροστά. Τις επόμενες μέρες στον σύλλογο, επικρατεί μια κατάσταση πανικού. Τα τριάντα μέλη του, σε συνελεύσεις επί συνελεύσεων, καταθέτουν τις ιδέες τους για την καλύτερη αξιοποίηση του πολιτιστικού πακέτου. Αποφασίζουν το σύνολο των εκδηλώσεων να το ονομάσουν «Πολιτιστικό καλοκαίρι Κάτω Ραχούλας» και με δεδομένο ότι οι εκδηλώσεις θα είναι μουσικές, καταλήγουν να επικοινωνήσουν με κάποιους τραγουδιστές, για να δουν τι τελικά θα κάνουν και πως θα κινηθούν. Κάποιους περίεργους που επέμεναν στην άποψη ότι ο πολιτισμός είναι τεράστια ως έννοια και δε μπορούμε να την εγκλωβίζουμε στις τέχνες, πόσο μάλλον σε μία απ’ αυτές τη μουσική και μάλιστα σε συγκεκριμένα είδη της, τους αποστόμωσαν, λέγοντάς τους πως «αυτά τα αναρχικά να τα πουν εκεί που… περνάν» και να μη φωνάζουν, γιατί εκτός από συναυλίες θα έχουν και…. έκθεση φωτογραφίας. Το κυριότερο δε επιχείρημά τους ήταν : «Μ..λάκες, μη κάνουμε μ..λακίες, γιατί πρώτη φορά μας έδωσαν οι μ..λάκες πέντε φράγκα, μην τα χάσουμε από μ..λακία μας και την άλλη φορά μας γράψουν».
Στην Άνω Ραχούλα, τα πράγματα είναι πολύ απλά. Ελλείψει συλλόγου, ο τοπικός άρχων παίρνει τηλέφωνο σ’ έναν «δικό» του στην Αθήνα, που ξέρει την πιάτσα και τον παρακαλεί, με το αζημίωτο φυσικά, να τον φέρει σε επαφή με κάποιον ατζέντη. Έτσι, πολύ απλά, με δυο τηλεφωνήματα, κανονίζονται τα ποσά και τα ποσοστά των δύο πλευρών, η ημερομηνία της πολιτιστικής λαϊκής βραδιάς κι ούτε μπελάδες ούτε στεναχώριες. Μάλιστα, όταν κάποιος φίλος του, από ένα διαμέρισμα ενός άλλου δήμου, του ζήτησε το know how, ο πρώτος πολίτης της Άνω Ραχούλας του το έδωσε μεν, αλλά –μεταξύ μας - με ένα λογικό ποσό για τις «άκρες».
Εν τω μεταξύ στην Κάτω Ραχούλα ο Σύλλογος, μη έχοντας καταλήξει σ’ ένα πρόγραμμα, έχει κάνει τον ΟΤΕ πλούσιο με τα τηλεφωνήματα στη πρωτεύουσα και άκρη δε μπορεί να βγάλει. Δυο βδομάδες πριν τις εκδηλώσεις κι απ’ τον κατάλογο έχουν σβηστεί όλα τα “πρώτα” ονόματα του «έντεχνου» και
σιγά σιγά τελειώνουν και τα “δεύτερα”. Ακόμη και κάποια Ελληνικά ροκ, για τη νεολαία, κρίθηκαν ακατάλληλα λόγω…τιμής.
« Νόμιζα ότι τα πράματα ήταν όπως παλιά, αλλά αυτοί οι παλιο…έχουν ξεφύγει। Άκου 15 χιλιάρικα ο ένας, για μια ωρίτσα και τα μηχανήματα δικά μας !» Φωνάζει τσατισμένος ο πρόεδρος, και συνεχίζει «Αμ οι άλλοι οι ροκάδες; Οι επαναστάτες; 6 χαρτιά τη βραδιά! καλά ρε γαμώτο, τρελαθήκαμε;»
Έτσι συγκαλεί γενική συνέλευση του συλλόγου και τους ανακοινώνει ότι με τα 30χιλιάρικα που τους δίνει το υπουργείο, μπορούν να φέρουν το πολύ «μιάμιση έντεχνη φίρμα» συν τα υπόλοιπα έξοδα. Η σιωπή δε, μετατρέπεται σε παγωμάρα, όταν ανακοινώνει τα αποτελέσματα των ερευνών και των επαφών του. Μένουν όλοι στήλες άλατος, με τις οικονομικές και όχι μόνο, απαιτήσεις των καλλιτεχνών (αν νομίζετε ότι χρειάζονται «» στη λέξη καλλιτεχνών, βάλτε τα μόνοι σας). Κάποιος φανερά ενοχλημένος μιας και πέσανε στα μάτια του, αρκετά απ’ τα είδωλά του, δηλώνει ότι πουλάει κοψοχρονιά όλα του τα σι ντι τους. Κάποιος άλλος, αμετανόητος, αρχίζει να βρίζει το κωλοσύστημα που παίρνει τα πιο αγνά και ευαίσθητα παιδιά και τα μεταμορφώνει σε καρχαρίες. Όλοι όμως, με κατεβασμένα τα μούτρα, συμφωνούν ότι μικρές και μεγάλες φίρμες, έντεχνες και άτεχνες, κάθε καλοκαίρι με το πρόσχημα της πολιτισμικής εξόρμησης, ορμούν ως νέοι πειρατές, να κουρσέψουν την πάμπλουτη, όπως νομίζουν, κι ανυποψίαστη επαρχία. Κι όπως πολύ σωστά είπε κάποιος της παρέας, με τόσα που ζητάν, νομίζεις πως η επαρχία στα μάτια τους φαντάζει ως η κότα με τα χρυσά αυγά.
Πέντε Πέντε Δέκα ,
Δέκα Δέκα θα σου δίνω τα ….
και το ρίχνω στο τραγούδι γιατί όσο το σκέφτομαι, τόσο αυτοί οι απίστευτοι πραματευτάδες των καλοκαιρινών συναυλιών στην επαρχία, μου μοιάζουν με λαθρέμπορους που εισάγουν το προϊόν τους σε μια περιοχή όπου για κάποιο λόγο έχει επιβληθεί «πολιτιστικό» εμπάργκο.