ΑΚΑΝΘΟΣ: 50 μέρες μακριά μήνας μι φανjκαν!

Πάει καιρός απ’ την τελευταία ανάρτηση, πάνω από 50 μέρες (μήνας μι φανjκαν!).

Οι λόγοι της απουσίας μου ήταν πολλοί। Αρκετοί δε χωράνε στη σημερινή αναφορά, κάποιοι όμως αποτελούν «αιτίαν και αφορμήν» της.

Όπως σχεδόν κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, βεβιασμένα και φορτωμένα, δε μπόρεσα να ζήσω την Ιερισσό μου, όπως της αρμόζει και όπως επιθυμώ. Ίσως όμως, αυτό να αποτελεί και ένα δίχτυ προστασίας της όμορφης εικόνας που έχω στο μυαλό μου. Γιατί είναι τόσα πολλά αυτά που την απειλούν που ό,τι και να πιάσεις είναι αδύνατο να μη «σε πάρει από κάτω»...

Η κάτω Ιερισσός που όσο πάει θυμίζει όλο και πιο έντονα Ν. Καλλικράτεια στα χειρότερά της;

Οι νέοι Ιερισσιώτες, που μέρα με τη μέρα, όλο και περισσότεροι ανακαλύπτουν τις παράξενες πύλες των παραισθησιογόνων, ακολουθώντας με άλλο τρόπο το οινοπνευματώδες «παλικαρίσιο» παράδειγμα των νεόπλουτων γονιών τους;

Ο μέσος συμπατριώτης μας που ενδιαφέρεται μόνο να πουλήσει τη γη του, για να’ χει βενζίνη για τη Μπεμβέ για άλλα 10 χρόνια;

Η εμφανής διάρρηξη του κοινωνικού ιστού, η έλλειψη αλληλεγγύης μεταξύ των συγχωριανών μας και ο αναδυόμενος κανιβαλισμός εν είδει επαγγελματικού ανταγωνισμού;

Οι εκπληκτικές «πολιτικές συζητήσεις» στη «Γωνία» και στ’ άλλα καφενεία, που αποδεικνύουν περίτρανα ότι τα τελευταία 50 χρόνια πολιτισμού δεν έχουν περάσει ποτέ απ’ την Ιερισσό; κι αν με κάποιο τρόπο πέρασαν, μπήκαν στη μηχανή της τηλεϊσοπέδωσης και του Ελληναραδισμού και αποδόθηκαν στο τραπέζι με τα ούζα, σαν απόβλητα κόκαλα από ορκίνι, που δεν τα τρώνε ούτε οι γάτες;

Αλλά ακόμη κι αν όλα αυτά, τα θεωρείς γνωστά, μιας και δεν είναι η πρώτη φορά που τα ζεις, και τα έχεις δεχτεί ως μέρος ενός μολυσματικού φολκλόρ, υπάρχουν πράματα τα οποία σε κάνουν να αισθάνεσαι ξένος στην πατρίδα σου και ν’ αναρωτιέσαι: «Που έγινε το λάθος;» Γιατί πώς να δεχτείς αδιαμαρτύρητα, προς τον εαυτό σου κυρίως, το γεγονός ότι ο μέσος συγχωριανός σου δέχτηκε ως «δώρο» το άγαλμα που τοποθετήθηκε μπροστά στο πολιτιστικό κέντρο;

Για να γίνει πιο κατανοητή η απορία μου θα αναλύσω το σκεπτικό μου:

Όποιος έχει ταξιδέψει στη Βόρεια Ευρώπη θα είναι συνηθισμένος σε θεάματα αυτού του τύπου. Αγάλματα σαν αυτό, με τη θεματολογία τους και κυρίως το ύψος τους, υπάρχουν σε πάρα πολλές πλατείες των μεγαλουπόλεων της Ευρώπης για να θυμίζουν

κάποια «Ιστορική Νίκη». Συνηθιζότανε απ’ τα αρχαία χρόνια, τις ένδοξες στιγμές τους, οι λαοί, να τις θυμούνται με κάτι τέτοια αγάλματα, που έστηναν σε κεντρικά σημεία των μεγαλουπόλεών τους ώστε ως μεγάλα και τρανά «έργα τέχνης» να διδάσκουν με την παρουσία τους. Ο μεγάλος όγκος τους δίδασκε τη δύναμη και η θεματολογία συνήθως περιστρεφόταν γύρω από έννοιες όπως «Υπεροχή της φυλής μας», «Νίκη του στρατού μας» και άλλα τέτοια όμορφα Σ’ αυτές τις κατασκευές οι Έλληνες δώσαμε πολύ εύγλωττα τον τίτλο «Μνημείο», ίσως γιατί όπου υπάρχουν, υπάρχουν για να θυμίζουν κάτι.

Κι εδώ αρχίζουν τα ερωτήματα να κατακλύζουν το μυαλό μου.

Τι θυμίζει άραγε το μνημείο* ή προς τιμήν ποιού ιστορικού μας προσώπου έχει τοποθετηθεί στο κέντρο του χωριού μας;

Στις Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες των επιβλητικών κτιρίων, έχει ένα νόημα να είναι τόσο ψηλά τα μνημεία – αγάλματα – στήλες, γιατί αλλιώς ο αρχιτεκτονικός περίγυρος θα μείωνε την όποια αξία επεδίωκε να δώσει ο δημιουργός τους. Στην Ιερισσό των μονοκατοικιών ή άντε των τριώροφων κτισμάτων, ποιός ο λόγος μιας τόσο ψηλής στήλης ; Παραβλέπω τις κακοήθειες τύπου «Αφού κατέκτησαν οι «Ρώσοι» με το μαύρο χρήμα τους, τη Χαλκιδική, έβαλαν και την επινίκια στήλη» και αναρωτιέμαι για την έλλειψη στοιχειώδους αισθητικής σύνδεσης αυτού του επικού μενίρ με την έννοια ΤΕΧΝΗ, αλλά κυρίως με τον περιβάλλοντα χώρο των πλατειών του κέντρου, μιας καθ’ όλα λυρικής και Διονυσιακής πολίχνης όπως είναι η Ιερισσός.

Φυσικά ανάμεσα στα πράματα που σε κάνουν να απορείς για το τι πήγε στραβά στην πατρίδα σου είναι και η πολιτική κατάσταση λίγο πριν τις Δημοτικές εκλογές. Η τραγελαφική υποψηφιότητα του υποταχτικού των χρυσοθήρων Πάχτα θα μπορούσε να προκαλεί θυμηδία αν δεν εύρισκε ευήκοα ώτα , η δε θρασεία υποψηφιότητα Βλαχόπουλου θα έπρεπε ήδη να έχει καλυφθεί απ’ την οσμή θυμιάματος. Όσο για τους ανήσυχους πολίτες του Δήμου μας, στους περισσότερους απ’ τους οποίους αναγνωρίζω το ειλικρινές ενδιαφέρον για το περιβάλλον της περιοχής μας, θα ήθελα να τους υποβάλλω την παρακάτω ερώτηση: Αν ο Ευθυμίου αποτελεί την απάντηση. Ποια είναι ακριβώς η ερώτηση;