Αμ να βρε!

Αμ να βρε!
Πάει του καλουκαίρ!
Πάει η Μαρτς
Πάει η Απρίλjς!

Το λέγανε οι γιαγιάδες.
Στο μυαλό τους είχαν το μέλλοντα ως τετελεσμένο.
Στο σώμα τους την ηδονή του περιμένω.

Το «ζω» δεν έχει καμιά αξία. Έχει ήδη φύγει.
Το «περιμένω» όμως; Η ελπίδα αυτοπροσώπως.

Proxima estacion … ESPERANZA. Ultima estacion … ESPERANZA.
Η Παπαδιαμάντια οθόνη του ξέσκεπου παράθυρου έχει αξία μόνο όταν πάνω της προβάλλεται το μέλλον. Όταν, ως εικόνα, κοσμεί με την ελπίδα της το ναό της προσμονής. Αυτό στο οποίο μετατρέπονται το μυαλό και το σώμα, απ’ τη χρόνια έλλειψη.

Στη φυλακή
Στο μοναχικό σπίτι
Στο καράβι
Στην ξενιτιά

Απ’ τη γωνιά σκάει μούρη η απόγνωση. Το ανέλπιστο. Το τυχαίο.
Που να πήγαν η Κατερίνα του Ανάργυρου, ο Μητσάκος του Θόδωρου, τα ευαίσθητα παιδιά του Ψέμμα, του Ματάκου, του Λεμπίδα, κι όσα έφυγαν μικρούλια και χάθηκαν στα πούσια;
Τι να κάνει τώρα ο γιόκας μου που ‘ναι μακριά μου;
Που να βρίσκεται ο Γιάννης μου;
Πότε θα ‘ρθει ο ταχυδρόμος;
Πάει κι ο Μάρτης!

Τα μάτια κοιτούν τον ουρανό
Γυρνάν αριστερά
Ψάχνουν τις απαντήσεις στην αρχή του δρόμου
Γυρνάν δεξιά
Στο τέλος του, τα μάτια χαμηλώνουν
Ύστερα πάλι!

Αιώνια Ανίχνευση! Στα σημάδια μιας ελπιδοφόρου Ζντρίγας, για το Κάτι που θα καταλύσει τη μετατροπή της μοναξιάς σε πάρτυ, της αδιέξοδης μονόχνωτης καθημερινότητας σε πολύχρωμο ταξίδι γεμάτο εικόνες.

- Να φκιάσουμι του νjήμα ν’ αρχνjίσουμι να πλέκουμι τα χειμουνιάτκα.
Να χουρίσουμι τα παρτσάδια, τα κουρέλια για ντουν αργαλειό.
Για τς κουριλούδις απ’ θα βάνουμι καταΐ.

- Καλά λω, νουρίς δεν είνι ακόμα;

- Αμ να βρε!
Πάει του καλουκαίρ!
Πάει η Μαρτς
Πάει η Απρίλjς!