κάτι περισσεύει πάντα από το χτες
δεν είμαστε δα και πολλοί "
Κική Δημουλά
Ευλόγησον την παρουσία σου
Απ’ τη συλλογή «Εύρετρα»
Το «Τουριστικό»
Αργότερα, προς τα τέλη της δεκαετίας του 60, κατασκευάστηκε το «Τουριστικό Περίπτερο Ιερισσού» Ήταν ένα εκπληκτικό αρχιτεκτονικό δημιούργημα, ιδιαίτερου κάλλους. Χαρακτηριστικό δείγμα της Μοντέρνας Αρχιτεκτονικής του 60, που αμφισβητούσε τις υπάρχουσες δομές και πρότεινε ένα νέο μοντέλο δόμησης, περισσότερο ευφάνταστο, λεπτό, αεράτο και ταυτόχρονα λειτουργικό με όλες τις ανέσεις και τους χώρους που έπρεπε να διαθέτει ένα καλοκαιρινό τουριστικό κατάστημα. Είχε ένα μεγάλο κεντρικό χώρο με πίστα και πρόβλεψη για ορχήστρα, πάνω απ’ τον οποίο ήταν στερεωμένα σε λεπτές κυλινδρικές κολόνες, καμπυλωτά μπαλκόνια. Διέθετε χώρο (απ’ τη μεριά του «Κολάτσι») με τέσσερις ντουζιέρες, με αποχέτευση του νερού τους και ενσωματωμένες καμπίνες για αλλαγή ρούχων πριν ή μετά το μπάνιο. Ο έξω χώρος είχε δύο εισόδους, μία μικρή προς το χωριό και μια μεγάλη κεντρική προς την παραλία. Ήταν ο συνδετικός κρίκος του μαγαζιού με την «Βόλτα» στην παραλία. Το «Τουριστικό» λειτούργησε για πολλά χρόνια απ’ τους αδερφούς Τερτιλίνη, ως νεανικό στέκι με την ανάλογη μουσική, ως επί το πλείστον «ζωντανή». Δεν άφηνε όμως ανεκμετάλλευτες τις ανάγκες του μέσου Ιερισσιώτη για διασκέδαση, κλείνοντας το μάτι και σε πιο «κλασσικούς» δρόμους. Αξέχαστα έχουν μείνει τα μεσημεριανά πάρτυ με μουσική από πικ απ ή τζουκ μποξ, αλλά και τα νυχτερινά «λάιβ» με γνωστά συγκροτήματα της εποχής όπως οι «Ολύμπιανς», οι «Βόρειοι», οι «Μακεδονομάχοι», αλλά και τα λαϊκά γλέντια με τα λογής «Σαΐνια». Φυσικό επακόλουθο βέβαια είναι, πάρα πολλές σημερινές οικογένειες της Ιερισσού, να έχουν ξεκινήσει στις βάρκες, κάτω απ’ τα θερινά μαγαζιά της Ιερισσού. Τότε που η ερωτική θάλασσά μας μύριζε ωραία.
Η «Ανάπτυξη»
Το παραλιακό κομμάτι της Ιερισσού ήταν αποκομμένο απ’ το κύριο σώμα του χωριού. Το χωριό, απ’ τη μια μεριά, σταματούσε στα καλάμια του Παπαδόπουλου, στο μετέπειτα γήπεδο, κεντρικά, στα σπίτια του Κούμαρου και του Παντελή κι απ’ την άλλη μπάντα στο παγοποιείο. Όλη η περιοχή, μέχρι τα παραλιακά μαγαζιά, δεν ήταν δομημένη, φιλοξενώντας στην αραιή της βλάστηση, καμιά κατσίκα και κανα γαϊδουράκι. Φυσικά, υπήρχαν και τα «ιστορικά» λευκάδια, πιο κάτω απ’ τις καλαμιές, που στην πλούσια σκιά τους φιλοξενούσαν μουλάρια απ’ τους ξυλάδες της περιοχής, και τις νύχτες …
Το αδόμητο διάστημα μεταξύ της παραλίας και του πυκνοδομημένου και τακτικά σχεδιασμένου «πάνω» χωριού, λειτουργούσε ως βαλβίδα οικιστικής αποσυμπίεσης και οπτικής ανάπαυλας, οδηγώντας απρόσκοπτα το βλέμμα στο φυσικά οριοθετημένο γαλάζιο του κόλπου, το οποίο συνέχιζε τη φυσική απλότητα της στεριάς. Την οικολογική σύνδεση μεταξύ θάλασσας και στεριάς, αναλάμβαναν οι υπερπαράλιες ζώνες, με την ενδημική πανίδα και κυρίως με την ακανθώδη χλωρίδα τους.
Κι ύστερα ήρθε η «Ανάπτυξη» και μαζί της ο «οραματιστής μηχανικός». Το καταστροφικό κοκτέιλ, συμπλήρωσε η απουσία εν μέσω χούντας, κάθε ίχνους περιβαλλοντικής συνείδησης, που σε συνδυασμό με την αδηφαγία των οικοπεδούχων και τη διαφθορά των μηχανισμών, οδήγησαν σ’ αυτή την οικιστική Τραγωδία, που συναντάμε στην περί την παραλία, «νέα» Ιερισσό. Η τελευταία λέξη του δράματος, γράφτηκε απ’ την, χωρίς καμία περιβαλλοντική μελέτη και κανέναν επιστημονικό έλεγχο, «ανάπλαση» της παραλίας, που γέμισε μπετόν, κοκκινόχωμα, άσφαλτο και υδροβόρο γκαζόν, την αμμώδη υπερπαράλια περιοχή και περιόρισε την παραλία σε λίγα μέτρα, αυστηρά καθορισμένα από ένα «ντουβάρι της ντροπής» Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός, ότι οι περισσότεροι Ιερισσιώτες, ίσως εν είδει όψιμης αυτοκριτικής ή μετάνοιας για την απαίτησή τους για άνευ όρων "ανάπτυξη" μέσω της "αξιοποίησης του φυσικού κάλλους, προτιμούν να κάνουν μπάνιο στις περιοχές εκτός «ντουβαριού», προσπαθώντας να ζήσουν την εποχή, που η θάλασσά τους μύριζε ωραία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου